Δέκα προσφεύγοντες από την Ιορδανία υπέβαλαν αίτημα άσκησης πολιτικής αγωγής ενώπιον του Ανακριτή των Βρυξελλών, με σκοπό την ποινική δίωξη κατά υψηλόβαθμων αξιωματούχων του Κουβέιτ για εγκλήματα βάσει του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου, όσον αφορά πράξεις που συνδέονται με τον Πρώτο Πόλεμο του Κόλπου (1990-1991).
Το 2001, τη στιγμή που οι προσφεύγοντες υπέβαλαν το αίτημά τους, το βελγικό δίκαιο είχε αναγνωρίσει μια απόλυτη μορφή παγκόσμιας ποινικής δικαιοδοσίας, ακόμη και αν δεν υπήρχε καμία σύνδεση με το Βέλγιο. Στη συνέχεια, ο βελγικός νομοθέτης εισήγαγε σταδιακά κριτήρια που απαιτούσαν τη σύνδεση με το Βέλγιο και ένα σύστημα φιλτραρίσματος για την εκτίμηση του κατά πόσον πρέπει να κινηθεί ποινική δίωξη. Όταν τέθηκε σε ισχύ ο νόμος της 5ης Αυγούστου 2003, η διαδικασία που ακολούθησαν οι προσφεύγοντες το 2001, δεν πληρούσε πλέον τα νέα κριτήρια που ίσχυαν για τη δικαιοδοσία των Βέλγικων δικαστηρίων. Επομένως, δεν μπορούσε να διατηρηθεί η δικαιοδοσία υπό αυτή τη νομική βάση.
Τελικά, η άσκηση πολιτικής αγωγής εκ μέρους των προσφευγόντων δεν έγινε δεκτή με το αιτιολογικό ότι δεν διενεργήθηκε καμία ερευνητική πράξη κατά την έναρξη ισχύος του νόμου της 5ης Αυγούστου 2003, και τα βελγικά δικαστήρια σε καμία περίπτωση δεν είχαν δικαιοδοσία για ακρόαση και προσδιορισμό της πολιτικής αγωγής.
Το ΕΔΔΑ έκρινε ότι τα βελγικά δικαστήρια είχαν δώσει συγκεκριμένη και ρητή απάντηση στους ισχυρισμούς των προσφευγόντων και δεν είχαν παραβιάσει την υποχρέωσή τους να αιτιολογήσουν. Δεν εντόπισε τίποτα αυθαίρετο ή προφανώς παράλογο.
Το Δικαστήριο έκρινε επίσης ότι η απόφαση των βελγικών δικαστηρίων, μετά την έναρξη ισχύος του νόμου του 2003, για την απόρριψη της δικαιοδοσίας και για τον προσδιορισμό της πολιτικής αγωγής που αφορούσε το 2001, δεν ήταν δυσανάλογη προς τους επιδιωκόμενους νόμιμους σκοπούς. Πράγματι, οι λόγοι που παρουσίασαν οι Βέλγικες αρχές (ορθή απονομή δικαιοσύνης και ζήτημα ασυλιών που εγείρει η διαδικασία βάσει του διεθνούς δικαίου) θα μπορούσαν να θεωρηθούν επιτακτικοί λόγοι δημοσίου συμφέροντος.
Το ΕΔΔΑ δεν διαπίστωσε παραβίαση του δικαίωμα δίκαιης δίκης (άρθρο 6 § 1 της ΕΣΔΑ).