Μετά από λογιστικό έλεγχο που διενεργήθηκε για τα οικονομικά έτη 2010, 2011 και 2012 σε εταιρεία η οποία κατέχει εμπορική επιχείρηση που διαχειρίζεται τουριστικά ακίνητα στο Prades (Πυρήναια), η φορολογική διοίκηση, απέρριψε αίτημα της τελευταίας να ληφθεί υπόψη ζημία που σημειώθηκε στο τέλος του οικονομικού έτους 2009 σχετικά με τα αποτελέσματα του πρώτου οικονομικού έτους που υπόκειται σε εταιρικό φόρο. Στη συνέχεια η εταιρεία άσκησε προσφυγή στο διοικητικό δικαστήριο του Μονπελιέ, η οποία απορρίφθηκε. Έπειτα, το διοικητικό εφετείο της Μασσαλίας απέρριψε την έφεσή της με την απόφαση της 21ης Δεκεμβρίου 2018 και κατά αυτής άσκησε αναίρεση ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας. Το τελευταίο έκρινε ότι- σύμφωνα με τους κανόνες που διέπουν την κατανομή του βάρους απόδειξης ενώπιον του διοικητικού δικαστή, εκτός εάν άλλως νόμος ορίζει- τυχόν αποδεικτικά στοιχεία τα οποία είναι δυνατό να βρίσκονται στην κατοχή μόνο ενός εκ των διαδίκων μερών, μπορεί να ζητηθούν μόνο από εκείνο, αν και εναπόκειται κατ ‘αρχήν, σε κάθε διάδικο να αποδείξει τα πραγματικά περιστατικά που είναι αναγκαία για τη θεμελίωση του ισχυρισμού του. Σύμφωνα με το άρθρο 209 του γενικού φορολογικού κώδικα (CGI), σε περίπτωση ζημίας κατά τη διάρκεια ενός οικονομικού έτος, αυτή μπορεί να θεωρηθεί ως έξοδο για το επόμενο οικονομικό έτος και αφαιρείται από τα κέρδη που πραγματοποιήθηκαν κατά το εν λόγω οικονομικό έτος. Επομένως εναπόκειται στον φορολογούμενο να δικαιολογήσει την ύπαρξη μεταφερόμενης ζημίας και το ποσό αυτής. Εκπληρώνει δε αυτήν την υποχρέωση προσκομίζοντας τα τακτικά και αποδεικτικά φορολογικά στοιχεία και λογαριασμούς ή, ελλείψει αυτών, οποιαδήποτε άλλη μη λογιστική απόδειξη, η οποία έχει επαρκή αποδεικτική δύναμη. Σε περίπτωση που ο φορολογούμενος εκπληρώσει αυτήν την υποχρέωση προσκομίζοντας λογιστικές αποδείξεις, τότε είναι καθήκον της φορολογικής αρχής, εφόσον μπορεί να θεμελιώσει κάτι τέτοιο, είτε να αμφισβητήσει τις εγγραφές που οδήγησαν στην αναγνώριση ζημίας είτε να ζητήσει από τον φορολογούμενο να δικαιολογήσει την νομιμότητα αυτών των εγγραφών. Τελικός δε κριτής των ανωτέρω εκατέρωθεν ισχυρισμών είναι μόνο ο φορολογικός δικαστής.
Περίληψη.
Το πλήρες κείμενο: CE, 9-10 chr, 31 déc. 2020, n° 428297, Lebon T.. Lire en ligne : https://www.doctrine.fr/d/CE/2020/CEW:FR:CECHR:2020:428297.20201231
Επιμέλεια μετάφρασης: Παναγιώτα Περράκη- Πάρεδρος Δ.Δ.- Δ.Ν.
Πηγή: https://www.conseil–etat.fr