“1….6. Επειδή, ναι μεν, όπως έχει κριθεί, κατά την έννοια των διατάξεων του ανωτέρω άρθρου 105 του Εισαγωγικού Νόμου του Αστικού Κώδικα και του άρθρου 932 του Αστικού Κώδικα, σε περίπτωση παράνομης πράξης ή παράλειψης ή υλικής ενέργειας οργάνων του Δημοσίου κατά την ενάσκηση της εξουσίας που τους έχει ανατεθεί, το δικαστήριο, ανεξάρτητα από την αποζημίωση για περιουσιακή ζημία, μπορεί να επιδικάσει στο ζημιωθέντα, ύστερα από αίτησή του, εύλογη, κατά την κρίση του, χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης (ΣτΕ 3032/2014, 1072/2011, 1229, 1225/2010, 2536/2008, 2559/2007επτ., 1410/2006επτ. κ.ά.). Σε περίπτωση, όμως, επιδικάσεως υπέρ του ενάγοντος, ενιαίως, συνολικού ποσού αποζημίωσης για περιουσιακή ζημία και χρηματικής ικανοποίησης λόγω ηθικής βλάβης, και εφόσον το αντικείμενο της διαφοράς ενώπιον του εφετείου αφορά το σύνολο του επιδικασθέντος ποσού, για το εκκλητό της πρωτόδικης αποφάσεως τα δύο κονδύλια (της αποζημίωσης και της χρηματικής ικανοποίησης) λαμβάνονται υπόψη αθροιστικώς. Τούτο δε διότι, στην περίπτωση αυτή, η αξίωση του ζημιωθέντος για χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης πηγάζει από το ίδιο ζημιογόνο γεγονός στο οποίο στηρίζει αυτός, ως αντικείμενο της αυτής δίκης, και την αξίωσή του για αποκατάσταση της περιουσιακής του ζημίας και, συνεπώς, το ποσό της χρηματικής ικανοποίησης δεν είναι διακεκριμένο και αυτοτελές, κατά την έννοια της προπαρατεθείσης διατάξεως του άρθρου 92 παρ. 2 εδάφ. γ΄ του Κ.Δ.Δ., έναντι του ποσού της αποζημίωσης (πρβλ. ΣτΕ 2534/2013, πρβλ. Και 4273/2013, 401/2011, 2796/2006επτ. κ.ά.)…..”.