Αναδημοσίευση από Νόμος και Φύση
Περίληψη
-Η υπό κρίση διαφορά, κατά το μέρος που ζητείται η ακύρωση της παραλείψεως της Διοικήσεως να κινήσει τη διαδικασία αναδάσωσης της επίδικης έκτασης του λόφου Εθνικής Αντιστάσεως, η οποία εκκρεμούσε κατά την έναρξη ισχύος του ν. 3900/2010, ανήκει, ήδη, στην αρμοδιότητα του Διοικητικού Εφετείου, σύμφωνα με την προπαρατεθείσα διάταξη της περ. ιδ΄ της παραγράφου 1 του άρθρου 1 του ν. 702/1977, όπως η διάταξη αυτή ισχύει μετά την προσθήκη της περίπτωσης αυτής με την παρ. 1 του άρθρου 47 του ν. 3900/2010, και καταλαμβάνει και τις εκκρεμείς υποθέσεις.
-Επίσης, και κατά το μέρος που ζητείται ακύρωση της παραλείψεως της Διοικήσεως να «εκδώσει πράξεις κατεδάφισης – απομάκρυνσης των αυθαίρετων κατασκευών» στον Λόφο Εθνικής Αντιστάσεως και να εκδώσει πράξη επιβολής ειδικής αποζημίωσης του άρθρου 114 παρ. 5 του ν. 1892/1990 ανήκει, κατ’ εφαρμογή της περ. η΄ της παραγράφου 1 του άρθρου 1 του ν. 702/1997, όπως η διάταξη αυτή ισχύει μετά την αντικατάσταση της περίπτωσης αυτής με το άρθρο 49 παρ. 3 του ν. 3659/2008, στην αρμοδιότητα του Διοικητικού Εφετείου. Συντρέχει, όμως, κατά το άρθρο 34 παρ. 1 του ν, 1968/1991 νόμιμη περίπτωση να κρατηθεί η υπόθεση προς εκδίκαση από το Συμβούλιο της Επικρατείας για λόγους οικονομίας της δίκης, δοθέντος ότι για τις εν λόγω διαφορές προβλέπεται η άσκηση εφέσεως ενώπιόν του.
-Σε περίπτωση συγκεκριμένης καταγγελίας περί υπάρξεως παρανόμων κτισμάτων ή εγκαταστάσεων εντός δάσους ή δασικής ή αναδασωτέας εκτάσεως, η Διοίκηση οφείλει να επιληφθεί αυτή αμέσως προς διαπίστωση της συνδρομής ή μη των προϋποθέσεων εφαρμογής του διοικητικού μέτρου της κατεδαφίσεως, σε καταφατική δε περίπτωση οφείλει εντός τριμήνου από την καταγγελία να διατάξει την κατεδάφιση ενός εκάστου εξ αυτών.
-Όπως προκύπτει από τα έγγραφα των απόψεων αρμοδίων υπηρεσιών προς το Δικαστήριο η Διοίκηση αναφέρεται και αναγνωρίζει τον δασικό, αναδασωτέο και κοινόχρηστο χαρακτήρα της επίμαχης έκτασης, με σειρά δε πράξεων έχει εγκρίνει εργασίες υλοτομίας ξερών (νεκρών), κλάδεμα και, γενικώς, βελτίωση της δασικής του βλάστησης. Ενόψει δε του ότι ο αιτών, με την από 30-1-2009 αίτησή του, δεν επικαλέσθηκε συγκεκριμένα νομικά και πραγματικά γεγονότα, με τα οποία να αμφισβητείται ο ανωτέρω χαρακτήρας του λόφου, ούτε προσκόμισε στοιχεία περί καταστροφής της δασικής βλάστησης από πυρκαγιά ή αποψίλωση από ανθρώπινη ενέργεια ή φυσική αιτία, δεν προκύπτει ό τι συντρέχουν οι προϋποθέσεις που θα επέβαλαν στη Διοίκηση την υποχρέωση να εκδώσει νεώτερη πράξη και να πραγματοποιήσει την αναδάσωση. Συνεπώς, η αίτηση προς την Διοίκηση για την έκδοση πράξης αναδάσωσης και για την πραγματοποίηση της αναδάσωσης του λόφου Εθνικής Αντιστάσεως νομίμως απορρίφθηκε σιωπηρώς και η υπό κρίση αίτηση κατά το αντίστοιχο μέρος είναι απορριπτέα ως αβάσιμη.
-Εφόσον η έκταση του λόφου Εθνικής Αντιστάσεως έχει δασικό χαρακτήρα, η Διοίκηση όφειλε να επιληφθεί αμέσως του υποβληθέντος προς αυτήν αιτήματος για την κατεδάφιση του κτηρίου (αναψυκτηρίου), που έχει κατασκευασθεί στον λόφο χωρίς άδεια της δασικής υπηρεσίας καθώς και των κατασκευών του περιβάλλοντος αυτού χώρου (πλακοστρώσεων) προς διαπίστωση της συνδρομής ή μη των προϋποθέσεων εφαρμογής του ως άνω διοικητικού μέτρου της κατεδάφισης και σε καταφατική περίπτωση όφειλε εντός τριμήνου από την υποβολή της αιτήσεως να διατάξει την κατεδάφιση. Τούτο δεν έπραξε και για τον λόγο αυτό, κατόπιν και της αναδρομικής ακυρώσεως, με την 2165/2015 απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών, της πράξεως του Υπουργού ΠΕ.ΧΩ.ΔΕ. περί εξαιρέσεως από την κατεδάφιση του εν λόγω κτηρίου (αναψυκτηρίου), η υπό κρίση αίτηση πρέπει, κατά τα βασίμως προβαλλόμενα να γίνει εν μέρει δεκτή και να ακυρωθεί η προσβαλλόμενη παράλειψη κατά το αντίστοιχο μέρος, η δε υπόθεση πρέπει κατά το μέρος αυτό να αναπεμφθεί στην Διοίκηση προκειμένου να εξετασθεί αμέσως και ειδικώς το σχετικό αίτημα, λαμβανομένου υπόψη και του ότι η λειτουργία του κτηρίου αυτού ως αναψυκτηρίου ούτε μεταβολή του προορισμού του λόφου Εθνικής Αντιστάσεως ως δασικού χώρου επιφέρει ούτε παρακωλύει ή αναιρεί την κοινή χρήση.
-Το αίτημα προς την Διοίκηση να εκδώσει πράξη επιβολής ειδικής αποζημίωσης του άρθρου 114 παρ. 5 του ν. 1892/1990 κατά του κυρίου, νομέως ή κατόχου για την ανέγερση και διατήρηση των ως άνω αυθαιρέτων κατασκευών ήταν απαράδεκτο, ελλείψει εννόμου συμφέροντος προβολής του εκ μέρους του αιτούντος, περιοίκου, και, συνεπώς, νομίμως απορρίφθηκε σιωπηρώς από την Διοίκηση.
-Επειδή, στην από 30-1-2009 αίτηση αναφέρεται μεν ότι η Διοίκηση, εκτός άλλων υποχρεώσεών της, οφείλει να προβεί στη χαρτογράφηση του λόφου Εθνικής Αντιστάσεως, στο αιτητικό, όμως, της εν λόγω αίτησης δεν διατυπώνεται αίτημα χαρτογράφησης του χώρου, όπως, αντιθέτως, συμβαίνει με τις λοιπές υποχρεώσεις της Διοίκησης που επισημαίνονται στην εν λόγω αίτηση. Δεν συνέτρεξε, συνεπώς, παράλειψη της Διοίκησης να ικανοποιήσει αίτημα του αιτούντος για χαρτογράφηση του λόφου Εθνικής Αντιστάσεως και, συνεπώς, η υπό κρίση αίτηση, κατά το μέρος που στρέφεται κατά της παράλειψης της Διοίκησης να ικανοποιήσει αίτημα με το εν λόγω περιεχόμενο, ασκείται απαραδέκτως.
Πρόεδρος: Κ. Σακελλαροπούλου
Εισηγητής: Π. Καρλή