ΣτΕ 2819/2018
(Τμήμα Γ’ )
΄
Αίτηση ακυρώσεως κατά των άρθρων 38 και 39 του ν. 4274/2014 “Ρυθμίσεις Ποινικού και Σωφρονιστικού Δικαίου και άλλες διατάξεις” (Α΄ 147), με τα οποία καταργούνται: α) οι μεταβατικές έδρες των ειρηνοδικείων και πταισματοδικείων των περιφερειών των πρωτοδικείων, καθώς και των μονομελών και των πολυμελών πρωτοδικείων και των πλημμελειοδικείων των περιφερειών των εφετείων της Χώρας, εκτός από αυτά που λειτουργούν σε νησιά ευρισκόμενα εκτός της έδρας του δικαστηρίου (άρθρο 38) και β) ορισμένες μεταβατικές έδρες διοικητικών πρωτοδικείων (άρθρο 39).
3. Επειδή οι προμνησθείσες διατάξεις του ν. 4274/2014 απαραδέκτως προσβάλλονται, διότι κατά το άρθρο 95 παράγραφος 1 εδάφιο α΄ του Συντάγματος και το άρθρο 45 παράγραφος 1 του π.δ. 18/1989 αίτηση ακυρώσεως επιτρέπεται μόνον κατά των εκτελεστών πράξεων των διοικητικών αρχών και των νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου και όχι κατά διατάξεων τυπικών νόμων (ΣτΕ 1871/2017, 1067/2016, 215/2016 Ολομ., 1618/2012 Ολομ., 3867/2011 Ολομ. κ.ά.). Ο καθορισμός ή η κατάργηση μεταβατικών εδρών δικαστηρίων περιλαμβάνονται στα κατ’ άρθρο 93 παράγραφος 1 του Συντάγματος θέματα της οργανώσεως των δικαστηρίων, για τα οποία απαιτείται “ειδικός νόμος”, που μπορεί να είναι τυπικός νόμος αλλά και νόμος με ουσιαστική έννοια, εκδιδόμενος κατόπιν ειδικής νομοθετικής εξουσιοδοτήσεως (ΣτΕ 4487/1995 επταμ.). Λόγω του κανονιστικού χαρακτήρα της καταργήσεως μεταβατικών εδρών δικαστηρίων, η ρύθμιση αυτή δεν θα μπορούσε να περιλαμβάνεται καταρχήν στην αρμοδιότητα της εκτελεστικής εξουσίας στην οποία ανήκουν οι ατομικές ρυθμίσεις, σύμφωνα με το άρθρο 26 του Συντάγματος, που κατοχυρώνει την αρχή της διακρίσεως των λειτουργιών. Συνεπώς, η ρύθμιση περί καταργήσεως μεταβατικών εδρών δικαστηρίων μπορεί κατά το Σύνταγμα να θεσπίζεται ευθέως με τυπικό νόμο (βλ. ΣτΕ 38/2013 Ολομ., σκ. 7 κ.ά.), τα δε προβαλλόμενα περί αντιθέσεως των επίδικων ρυθμίσεων στις διατάξεις των άρθρων 4, 20 παράγραφος 1, 26 και 95 του Συντάγματος και του άρθρου 6 παράγραφος 1 της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (που κυρώθηκε με το άρθρο πρώτο του ν.δ. 53/1974, Α΄ 256), για τον λόγο ότι οι ρυθμίσεις αυτές έλαβαν χώραν με τυπικό νόμο, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να προσβληθούν με αίτηση ακυρώσεως, είναι απορριπτέα.