……….
4……Με την αίτηση αυτή προβάλλεται, κατ΄ επίκληση του άρθρου 12 του ν. 3900/2010 ότι, ασκείται αυτή παραδεκτώς, δεδομένου ότι η αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση είναι αντίθετη με την ανωτέρω προηγηθείσα αναιρετική απόφαση ΣτΕ 4387/2014, με την οποία κρίθηκε ότι ο χρόνος της παραγραφής αρχίζει από την επομένη της εκδόσεως του ευνοϊκού αποκαταστατικού διατάγματος, εσφαλμένως δε, όπως υποστηρίζεται από το αναιρεσείον, θεωρήθηκε από το Εφετείο ως ευνοϊκό το τελευταίο χρονικώς αποκαταστατικό διάταγμα, ….. Με αντίστοιχο λόγο αναιρέσεως προβάλλεται ότι η κρίση του δικάσαντος δικαστηρίου δεν είναι ορθή διότι, κατ΄ εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή των διατάξεων του ν. 2362/1995 δέχθηκε το δευτεροβάθμιο δικαστήριο ότι οι αξιώσεις του αναιρεσιβλήτου για την καταβολή των ένδικων επιδομάτων, τα οποία αυτός είχε στερηθεί από …. έως ….., γεννήθηκαν και κατέστησαν δικαστικώς επιδιώξιμες από τη δημοσίευση του τελευταίου αποκαταστατικού π.δ/τος, ήτοι του από ……… Έπρεπε, αντιθέτως, όπως προβάλλεται, να γίνει δεκτό ότι οι σχετικές αξιώσεις του αναιρεσιβλήτου γεννήθηκαν και ήταν δικαστικώς επιδιώξιμες από την επομένη της εκδόσεως των εκάστοτε από …., …., ….., ….. αποκαταστατικών π.δ/των, ως προς τα χρονικά διαστήματα που αφορούσαν αυτά αντιστοίχως, και ότι οι εν λόγω αξιώσεις είχαν υποπέσει κατά την άσκηση της αγωγής του αναιρεσιβλήτου, στις …., στη διετή παραγραφή, που προβλέπεται στο άρθρο 90 παρ. 3 του ν. 2362/1995. Ο σχετικός, περί κατ΄ εξαίρεση παραδεκτού της υπό κρίση αιτήσεως αναιρέσεως, ισχυρισμός, κατ΄ επίκληση των ανωτέρω διατάξεων του ν. 3900/2010, πρέπει να γίνει δεκτός. Τούτο δε διότι, η προπαρατεθείσα κρίση της, προηγηθείσης της αναιρεσιβαλλόμενης, ΣτΕ 4387/2014 αναιρετικής αποφάσεως, ως προς την οποία ελέγχεται η, εν προκειμένω, προσβαλλόμενη απόφαση, είχε την έννοια ότι ο χρόνος της διετούς παραγραφής των συγκεκριμένων αξιώσεων του αναιρεσιβλήτου από παράνομη αποστρατεία, του οποίου η θητεία παρατεινόταν με προεδρικά διατάγματα που δημοσιεύονταν σε χρονική αλληλουχία, αρχίζει από την επομένη της εκδόσεως ευνοϊκού αποκαταστατικού διατάγματος, εννοουμένου κάθε ενός αποκαταστατικού προεδρικού διατάγματος, με την κρίση δε αυτή, σε αντίθεση με τα προβαλλόμενα, δεν αποδίδεται έμφαση στο στοιχείο του “ευνοϊκού” του αποκαταστατικού διατάγματος ούτε δε πραγματοποιείται σύγκριση μεταξύ των εκάστοτε διαταγμάτων που αποκαθιστούσαν τον αναιρεσίβλητο, με σκοπό να διαπιστωθεί, ποίο εξ αυτών είναι ευνοϊκότερο του ετέρου. Κρίνεται δε ως βάσιμος και ο σχετικός λόγος αναιρέσεως, διότι, όπως υποστηρίζεται από το αναιρεσείον, χρονικό σημείο ενάρξεως της παραγραφής των μισθολογικών αξιώσεων του αναιρεσιβλήτου λόγω της παράνομης αποστρατείας του αποτελεί η γένεση αυτών, ο χρόνος, δηλαδή, στον οποίο η πράξη αναδίδει τις επιζήμιες συνέπειές της (πρβλ. ΣτΕ 1904/2000, 1214/2002 επτ., 2152/2010 επτ.), εν προκειμένω, δε ο χρόνος αυτός συμπίπτει με την έκδοση του εκάστοτε αποκαταστατικού προεδρικού διατάγματος (βλ. ΣτΕ 1273/2013, 1131/2014, πρβλ. ΣτΕ 2616/2013, 358/2014). Εν όψει τούτου, σε περίπτωση, ως εν προκειμένω, περισσότερων αποκαταστατικών προεδρικών διαταγμάτων, εκδοθέντων σε χρονική αλληλουχία, η σχετική διετής παραγραφή των μισθολογικών αξιώσεων αρχίζει από την έκδοση κάθε ενός εξ αυτών (βλ. ΣΤΕ 1147/2014, 3762/2013). Έσφαλε, συνεπώς, το δικάσαν δικαστήριο, κρίνοντας ότι η οριζόμενη στο άρθρο 90 παρ. 3 του ν. 2362/1995 διετής παραγραφή των προκειμένων αξιώσεων άρχισε από την επομένη της δημοσιεύσεως του τελευταίου αποκαταστατικού διατάγματος …..
Αναιρεί την 4827/2015 του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών