Πηγή: nomosphysis.org.gr
Περίληψη
– Με τη δέσμευση της ιδιοκτησίας επί μακρόν (από το έτος 1951) χωρίς την καταβολή αποζημιώσεως, η οποία, μάλιστα, είχε αρχικώς καθοριστεί, αλλά δεν καταβλήθηκε εντός του κατά το Σύνταγμα χρονικού διαστήματος, την αδυναμία του Δήμου να καταβάλει την αποζημίωση για την επανεπιβολή και άμεση συντέλεση της απαλλοτριώσεως, όπως η αδυναμία αυτή συνάγεται από την παρέλευση ιδιαίτερα μεγάλου χρονικού διαστήματος τόσο από την κήρυξη της απαλλοτριώσεως όσο και από τη δημοσίευση της 2111/2002 αποφάσεως του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών, με την οποία ακυρώθηκε η άρνηση της Διοίκησης να την άρει και το γεγονός ότι η επίμαχη ρύθμιση δεν προκύπτει από τη φύση του πράγματος, ότι είναι πολεοδομικώς αναγκαία, όπως τούτο συνάγεται από την ως άνω συμπεριφορά της Διοίκησης, δηλαδή του μακρού διαδραμόντος χρόνου χωρίς να έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία συντελέσεως της απαλλοτριώσεως του ακινήτου προκειμένου να διανοιγεί η οδός, η δε αιτιολογία για την επίδικη επανεπιβολη “δεν αντίκειται στις κατά τεκμήριο πολεοδομικές ανάγκες της εξεταζόμενης περιοχής» δεν παρίσταται επαρκής, η επιχειρούµενη με την προσβαλλόμενη πράξη τροποποίηση του εγκεκριμένου ρυμοτομικού σχεδίου του Δήμου Αθηναίων δεν είναι νόμιμη. Τούτο δε, ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι η προσβαλλόμενη υπουργική απόφαση εκδόθηκε από αναρμόδιο όργανο εν όψει του ότι η εν λόγω τροποποίηση αφορά οικοδομικά τετράγωνα, πλευρά των οποίων βρίσκεται επί του βασικού οδικού δικτύου νομού Αττικής (Λεωφ. Αδρηττού) και, ως εκ τούτου η επίδικη τροποποίηση θα έπρεπε να είχε γίνει με προεδρικό διάταγμα.
Πρόεδρος: Αθ. Ράντος
Εισηγητής: Ελ. Μουργιά