ΣτΕ 2156/2018
(τμήμα Δ΄)
Αίτηση ακύρωσης κατά αποφάσεως του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Οργανισμού Παροχής Υπηρεσιών Υγείας, με την οποία εγκρίθηκε ανώτατη τιμή αποζημίωσης ύψους έως 100 ευρώ (συμπεριλαμβανομένου Φ.Π.Α.) για τη μηνιαία θεραπεία των ασθενών με οποιοδήποτε πιστοποιημένο σκεύασμα που περιέχει το συνένζυμο Q10 και μόνο για τις παθήσεις που προβλέπονται στον Ενιαίο Κανονισμό Παροχών Υγείας (Ε.Κ.Π.Υ.).
Αρμοδιότητα πλέον του Ε.Ο.Π.Υ.Υ. με αποφάσεις του Δ.Σ. να ορίζει ανώτατες τιμές αποζημίωσης, μεταξύ άλλων, και για τα σκευάσματα ειδικής διατροφής που λαμβάνουν οι ασφαλισμένοι του.
Ισχυρισμός περί του ότι η προσβαλλόμενη απόφαση παραβιάζει το δικαίωμα των αιτούντων στην προστασία της υγείας τους, το οποίο προστατεύεται από το άρθρο 21 παρ. 3 και 6 του Συντάγματος, καθόσον έχει ως συνέπεια να στερούνται την απαραίτητη φαρμακευτική αγωγή.
Κρίση του δικαστηρίου:
Ο λόγος αυτός είναι απορριπτέος ως αβάσιμος. Τούτο δε διότι, λαμβανομένων υπόψη των δυσχερών δημοσιονομικών συνθηκών υπό τις οποίες τελεί η χώρα, η σημαντική, πράγματι, μείωση της μηνιαίας αποζημίωσης που χορηγείται στους ασθενείς, οι οποίοι λαμβάνουν σκευάσματα περιέχοντα το συνένζυμο Q10, αποβλέπει σε εξυπηρέτηση σκοπού δημοσίου συμφέροντος, ήτοι στη μείωση και στον εξορθολογισμό των υψηλών δημοσίων δαπανών οι οποίες κατεβάλλοντο για την υγεία, ειδικότερα δε στη μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης, την οποία επωμίζονται οι ασφαλιστικοί οργανισμοί και, τελικώς, το Κράτος, καθώς και στη διασφάλιση της βιωσιμότητος του Ε.Ο.Π.Υ.Υ. ενόψει του ότι οι ασφαλισμένοι του εν λόγω οργανισμού αποτελούν τον κύριο όγκο των ασφαλισμένων της Χώρας.
Toδικαστήριο έκρινε, περαιτέρω, ότι τόσον η πρώτη προσβαλλόμενη πράξη όσο και η δεύτερη είναι διοικητικές πράξεις με κανονιστικό χαρακτήρα. Όμως, παρά τον κανονιστικό χαρακτήρα, οι προσβαλλόμενες πράξεις δεν έχουν δημοσιευθεί στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, όπως απαιτείται από τη διάταξη του άρθρου 5 παρ. 2 περ. θ. του ν. 3469/2006 (Α΄ 131), εφόσον από την κείμενη νομοθεσία δεν προβλέπεται άλλος ειδικότερος τρόπος δημοσιεύσεως, και, ως εκ τούτου είναι ανυπόστατες. Καίτοι δε ανυπόστατες, οι πράξεις αυτές πρέπει να ακυρωθούν, διότι έχουν εφαρμοσθεί. Συνεπώς, για το λόγο αυτόν, βασίμως προβαλλόμενο, ο οποίος, άλλωστε εξετάζεται και αυτεπαγγέλτως, η κρινόμενη αίτηση πρέπει να γίνει εν μέρει δεκτή (ΣτΕ 87/2011 Ολομ., 3913/2015 Ολομ., 216/2016 Ολομ.).