7. Επειδή, κατά την έννοια της παραγράφου 2 του άρθρου 5 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας, όπως αυτή ίσχυε πριν την αντικατάστασή της με το άρθρο 17 του ν. 4446/2016 (Α΄ 240), όταν το διοικητικό δικαστήριο κρίνει επί υποθέσεως επιβολής προστίμου Κ.Β.Σ. για έκδοση ή λήψη εικονικού φορολογικού στοιχείου, δεν δεσμεύεται από τυχόν προηγηθείσα, σχετική με την υπόθεση αυτή, απόφαση ποινικού δικαστηρίου, εκτός αν πρόκειται για αμετάκλητη καταδικαστική απόφαση (οπότε δεσμεύεται ως προς την ενοχή του δράστη), υποχρεούται όμως να τήν συνεκτιμήσει κατά την διαμόρφωση της δικής του κρίσεως (ΣτΕ 175/2018, πρβλ. ΣτΕ 3076/2017, 434/2017 επτ., 2403/2015, 1741/2015 Ολομ. κ.ά.). Η τυχόν λήψη υπ’ όψη από το διοικητικό δικαστήριο μαρτυρικής καταθέσεως ενώπιον του εκδόντος την ποινική απόφαση δικαστηρίου, ως στοιχείου το οποίο, μαζί με άλλα, συνδιαμόρφωσε το σκεπτικό της ποινικής αποφάσεως, είναι επακόλουθο της εκπληρώσεως της εν λόγω υποχρεώσεως του διοικητικού δικαστηρίου, δηλαδή της υποχρεωτικής συνεκτιμήσεως του περιεχομένου της ποινικής αποφάσεως, και δεν παραβιάζει τις διατάξεις των άρθρων 179 και επ. του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας, κατά τις οποίες δεν αποτελούν νόμιμα αποδεικτικά μέσα στην διοικητική δίκη ένορκες εξετάσεις και καταθέσεις μαρτύρων που δεν λαμβάνονται κατά την διαδικασία των τελευταίων αυτών διατάξεων, διότι τέτοιες μαρτυρικές καταθέσεις ενώπιον ποινικού δικαστηρίου δεν συνιστούν αυτοτελή αποδεικτικά μέσα αλλά μέρος του περιεχομένου της υποχρεωτικά συνεκτιμητέας αποφάσεως του ποινικού δικαστηρίου. Επομένως, εν προκειμένω, το διοικητικό εφετείο, λαμβάνοντας υπ’ όψη, προκειμένου να διαμορφώσει την κρίση του, την αμετάκλητη απόφαση του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών, με την οποία κηρύχθηκε αθώος ο νόμιμος εκπρόσωπος της αναιρεσίβλητης από την κατηγορία της αποδοχής εικονικών φορολογικών στοιχείων, και παραθέτοντας το περιεχόμενο μαρτυρικής καταθέσεως κατά την ακροαματική διαδικασία ενώπιον του ως άνω ποινικού δικαστηρίου, δεν παραβίασε τις διατάξεις των άρθρων 179 και επ. του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας και ο περί του αντιθέτου προβαλλόμενος λόγος αναιρέσεως είναι αβάσιμος.
[…]
10. Επειδή, συνεπώς, κατόπιν των ανωτέρω, η κρινόμενη αίτηση θα έπρεπε να απορριφθεί. Λόγω όμως σπουδαιότητας του ζητήματος της νομίμου λήψεως υπ’ όψη από το διοικητικό δικαστήριο μαρτυρικής καταθέσεως που δόθηκε ενώπιον ποινικού δικαστηρίου, ως προς το οποίο έχει διαμορφωθεί αντίθετη νομολογία( ΣτΕ 4389/2012, 1656/2013 κ.ά.) το Τμήμα, υπό την παρούσα σύνθεση, κρίνει ότι η υπόθεση πρέπει, κατ’ άρθρο 14 παρ. 5 εδαφ. β΄ του π.δ. 18/1989, να παραπεμφθεί στην επταμελή σύνθεση προς επίλυση […]