9. Επειδή, κατά την έννοια της ως άνω παραγράφου 2 του άρθρου 32, η οποία συνάδει προς τα άρθρα 20 παρ. 1 και 95 παρ. 1 του Συντάγματος και 6 παρ. 1 της ΕΣΔΑ (ΣτΕ 67/2009 Ολομ.) και εφαρμόζεται και επί κανονιστικών πράξεων (ΣτΕ 4318/1987 Ολομ., 2049/2017 κ.ά.), οι τυχόν βλαπτικές για τον αιτούντα διοικητικής φύσεως συνέπειες τις οποίες έχει προκαλέσει η προσβαλλόμενη πράξη και οι οποίες διατηρούνται και μετά τη λήξη της ισχύος της, τότε και μόνον δικαιολογούν τη συνέχιση της ακυρωτικής δίκης, αν ο αιτών τις επικαλεσθεί και τις αποδείξει προκειμένου να επιτύχει την άρση τους με την ακύρωση της πράξης (ΣτΕ 67/2009 Ολομ. κ.ά.), εφόσον δεν είναι δυνατόν να ανατραπούν με την άσκηση άλλων προβλεπόμενων ένδικων βοηθημάτων (ΣτΕ 4366/1997 Ολομ., 1216/2017, 1105/2017 κ.ά.). Εξάλλου, η διάταξη της παραγράφου 3 του ίδιου άρθρου, η οποία αποσκοπεί στην εν γένει οικονομία της δίκης, προκειμένου να μην εξαναγκάζονται οι διάδικοι σε αλλεπάλληλες δίκες όταν η Διοίκηση εν εκκρεμοδικία αντικαθιστά ή τροποποιεί την προσβληθείσα διοικητική πράξη ή εκδίδει νέα ομοίου με αυτήν περιεχομένου, εφαρμόζεται μόνον όταν οι διάδικοι επιλέγουν να μην ασκήσουν, επί πλέον της ήδη ασκηθείσας από αυτούς εκκρεμούς αιτήσεως ακυρώσεως, και νέα, αυτοτελή αίτηση ακυρώσεως κατά της χρονικώς μεταγενέστερης πράξεως, η οποία αντικαθιστά ή τροποποιεί την ήδη προσβληθείσα πράξη ή έχει όμοιο με αυτήν περιεχόμενο. Συνεπώς, οι διάδικοι οι οποίοι έχουν ανοίξει δίκη με αίτηση ακυρώσεως κατά διοικητικής πράξεως, απαραδέκτως ζητούν στα πλαίσια της δίκης αυτής την εφαρμογή της ανωτέρω διάταξης, όταν έχουν ασκήσει μεταγενεστέρως και νέα, αυτοτελή αίτηση ακυρώσεως κατά πράξεως με την οποία τροποποιείται ή αντικαθίσταται η ήδη προσβληθείσα από αυτούς ή κατά πράξεως ομοίου με αυτήν περιεχομένου (βλ. ΣτΕ 1046/2018, 1216/2017, 1105/2017).