1. Επειδή, με την κρινόμενη αίτηση, για την άσκηση της οποίας κατεβλήθη το νόμιμο παράβολο (… ειδικά γραμμάτια παραβόλου σειράς Α΄), ζητείται η αναίρεση της […] αποφάσεως του Διοικητικού Εφετείου Λάρισας. Με την τελευταία αυτή απόφαση (η οποία εκδόθηκε μετά την […] αναιρετική απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας) έγινε δεκτή έφεση του Ελληνικού Δημοσίου κατά της […] απόφασης του Διοικητικού Πρωτοδικείου Βόλου, η οποία εξαφανίσθηκε, εν συνεχεία δε εκδικάσθηκε και απορρίφθηκε προσφυγή της αναιρεσείουσας εταιρείας κατά του σκέλους της […]/1996 μερικής καταλογιστικής πράξης του Διευθυντή του Τελωνείου Βόλου, περί κήρυξής της ως αστικώς συνυπεύθυνης για καταβολή πολλαπλού τέλους ποσού 5.035.948 δρχ (14.778,99 ευρώ) και δασμοφορολογικών επιβαρύνσεων, ποσού 1.258.987 δρχ. (3.694,75 ευρώ), που είχαν επιβληθεί εις βάρος του νομίμου εκπροσώπου της, ως συνυπαιτίου λαθρεμπορίας.
2. Επειδή, η παράγραφος 3 του άρθρου 53 του π.δ. 18/1989 (Α΄ 8), όπως αυτή αντικαταστάθηκε με το άρθρο 12 παρ. 1 του ν. 3900/2010 (Α΄ 213) και, περαιτέρω, με το άρθρο 15 παρ. 2 του ν. 4446/2016 (Α΄ 240) ορίζει στο εδάφιο α’ ότι: «Η αίτηση αναιρέσεως επιτρέπεται μόνον όταν προβάλλεται από τον διάδικο, με συγκεκριμένους ισχυρισμούς, που περιέχονται στο εισαγωγικό δικόγραφο, ότι δεν υπάρχει νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας ή ότι υπάρχει αντίθεση της προσβαλλομένης αποφάσεως προς τη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας ή άλλου ανωτάτου δικαστηρίου είτε προς ανέκκλητη απόφαση διοικητικού δικαστηρίου. […]». Περαιτέρω, στη διάταξη της παραγράφου 4 του ως άνω άρθρου 53 του π.δ. 18/1989, όπως αυτή αντικαταστάθηκε με το άρθρο 12 παρ. 1 του ν. 3900/2010, ορίζονται τα εξής: «Δεν επιτρέπεται η άσκηση αίτησης αναιρέσεως, όταν το ποσό της διαφοράς που άγεται ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας είναι κατώτερο από σαράντα χιλιάδες ευρώ, εκτός αν προσβάλλονται αποφάσεις που εκδίδονται επί προσφυγών ουσίας, εφόσον αφορούν περιοδικές παροχές ή τη θεμελίωση του δικαιώματος σε σύνταξη ή τη θεμελίωση του δικαιώματος σε εφάπαξ παροχή και τον καθορισμό του ύψους της. […]». Κατά την έννοια των ως άνω διατάξεων, προκειμένου να κριθεί παραδεκτή αίτηση αναίρεσης, απαιτείται η συνδρομή των προϋποθέσεων αμφοτέρων των παραγράφων 3 και 4 του άρθρου 53 του π.δ. 18/1989 (βλ. ΣτΕ 2568/2018 επταμ., 2934/2017 επταμ., 1873/2012 επταμ. κ.ά.).
3. Επειδή, η κρινόμενη αίτηση κατατέθηκε στις 18.2.2016 και ως εκ τούτου διέπεται από τις διατάξεις του άρθρου 53 παρ. 3 και 4 του π.δ. 18/1989, όπως ισχύουν. Περαιτέρω, το ποσό της διαφοράς, που άγεται ενώπιον του Δικαστηρίου με την παρούσα αίτηση, δεν υπερβαίνει τις 40.000 ευρώ, όπως προκύπτει από το […] σημείωμα προσδιορισμού φορολογικής διαφοράς του Προϊσταμένου του Τελωνείου Βόλου, στο οποίο αναφέρεται ότι το ποσό της φορολογικής διαφοράς ανέρχεται σε 18.473,76 ευρώ (φόροι και πολλαπλό τέλος: 3.694,75 + 14.779,01 ευρώ, συμπεριλαμβανομένων και των χαρτοσήμων: 18.828,46 ευρώ). Και ναι μεν η αναιρεσείουσα υποστηρίζει ότι «υπόκεινται εν προκειμένω πλείονες καταλογιστικές πράξεις, το κύρος των οποίων εκρίθη με διαφορετικές αποφάσεις του Διοικητικού Εφετείου Λάρισας, με αποτέλεσμα να υπόκεινται εδώ οι περιοδικές παροχές του άρθρου 12 παρ. 1 ν.3900/2010», πλην ο ισχυρισμός αυτός είναι απορριπτέος, ως νόμω αβάσιμος, διότι «περιοδικές παροχές», κατά την έννοια της εν λόγω διάταξης, είναι παροχές του Κράτους (συμπεριλαμβανομένων των οργανισμών κοινωνικής ασφάλισης) στους νόμιμους δικαιούχους αυτών, όχι όμως δημόσια βάρη, ήτοι δασμοφορολογικές επιβαρύνσεις και πολλαπλά τέλη, όπως εν προκειμένω (πρβλ. ΣτΕ 263/2019, εν συμβ.).
4. Επειδή, ενόψει των ανωτέρω, η κρινόμενη αίτηση πρέπει να απορριφθεί ως απαραδέκτως ασκηθείσα.
Δ ι ά τ α ύ τ α
Απορρίπτει την αίτηση.