7. […] Με τις ως άνω διατάξεις του άρθρου 39 παρ. 1 και 2 και του άρθρου 43 παρ. 1 εδ. α΄ του ν. 2084/1992 καθιερώθηκε η αρχή της επιλογής ενός ασφαλιστικού φορέα για τα πρόσωπα τα οποία υπάγονται για πρώτη φορά στην υποχρεωτική ασφάλιση οποιουδήποτε φορέα. Τα πρόσωπα, δηλαδή, αυτά υπάγονται υποχρεωτικά σε ένα μόνο φορέα κοινωνικής ασφάλισης, εάν για κάποιον ασφαλισμένο συντρέχουν οι προϋποθέσεις για υποχρεωτική ασφάλισή του σε περισσότερους φορείς, οι οποίοι χορηγούν της ίδιας κατηγορίας παροχές (π.χ. λόγω της ίδιας ιδιότητας ή απασχόλησης ή λόγω διπλής απασχόλησης με διαφορετικούς φορείς ασφάλισης για κάθε απασχόληση), περαιτέρω δε ρυθμίστηκαν οι προϋποθέσεις άσκησης του αντίστοιχου δικαιώματος επιλογής ασφαλιστικού φορέα (βλ. Σ.τ.Ε. 1608/2009 7μ., 523/2009 7μ., 339-40/2009 7μ., 40/2014 κ.ά.). Κατά τη ρητή, όμως, πρόβλεψη του εδ. β΄ της παρ. 1 του ίδιου άρθρου 43, η οποία, όπως προαναφέρθηκε, δικαιολογείται από την ιδιομορφία του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης των αγροτών, οι διατάξεις των άρθρων 22 έως 43 -συνεπώς και η ως άνω ρύθμιση του άρθρου 39 περί επιλογής ενός ασφαλιστικού φορέα για την υπαγωγή στην υποχρεωτική ασφάλιση- δεν εφαρμόζονται στην περίπτωση του Ο.Γ.Α.
8. […] Με τις ανωτέρω διατάξεις των άρθρων 1 και 2 του ν. 2458/1997 συνεστήθη από 1.1.1998 ο Κλάδος Κύριας Ασφάλισης Αγροτών και καθορίστηκε ο κύκλος των υπαγόμενων στην ασφάλισή του προσώπων. Στο άρθρο 2 του ως άνω ν. 2458/1997 καθιερώθηκε, επίσης, ο υποχρεωτικός χαρακτήρας της ασφάλισης, που συνίσταται στο γεγονός ότι η υπαγωγή στην ασφάλιση του Κλάδου αποτελεί, ταυτοχρόνως, δικαίωμα και υποχρέωση απορρέουσα εκ του νόμου, τόσο για τον ασφαλισμένο όσο και για τον οικείο φορέα (πρβ. Σ.τ.Ε. 1293/1962, 2217/1970 Ολομ., 1932/1977 Ολομ., 1814/2007, βλ. και Σ.τ.Ε. 548/1965 και Α.Π. 311/1953 κ.ά.). Ο υποχρεωτικός, όμως, κατά τα ανωτέρω, χαρακτήρας της υπαγωγής στην ασφάλιση των αγροτών, η οποία χαρακτηρίζεται, περαιτέρω, από το νόμο και ως αυτοδίκαιη, δεν έχει την έννοια ότι με τη διάταξη αυτή του άρθρου 2 του ν. 2458/1997 αναγνωρίζεται, επιπροσθέτως, μετά την έναρξη λειτουργίας του Κλάδου κατά το άρθρο 1 από 1.1.1998 δικαίωμα του ασφαλισμένου για επιλογή της ασφάλισής του αποκλειστικά στον Κλάδο αυτόν και εξαίρεσής του από την ασφάλιση σε άλλο φορέα κοινωνικής ασφάλισης, σε περίπτωση συνδρομής των προϋποθέσεων ασφάλισής και σ` αυτόν. Αντίθετη ερμηνεία, η οποία κατά τα προεκτεθέντα δεν θεμελιώνεται στο γράμμα των ανωτέρω διατάξεων των άρθρων 1 και 2 του ν. 2458/1997, δεν προκύπτει ούτε από το όλο πλέγμα των ρυθμίσεων του νόμου αυτού, με τον οποίο, όπως προεκτέθηκε, θεσπίστηκε εκ νέου ειδικό καθεστώς για την κοινωνική ασφάλιση των αγροτών.
12. Επειδή, με την Α.Π. 2131/2003 κρίθηκε ότι από το συνδυασμό των διατάξεων της παρ. 1 του άρθρου 2 του ν. 6364/1934 (όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρο 1 του ν. 1027/1980), του άρθρου 3 του ν. 1027/1980, της παρ. 1 του άρθρου μόνου του ν.δ. 4521/1966, των παρ. 1 και 2 του άρθρου 39 του ν. 2084/1992 και των άρθρων 1 και 2 του ν. 2458/1997, «σαφώς προκύπτει ότι από την 1.1.1998 που άρχισε η λειτουργία του Κλάδου Κύριας Ασφάλισης Αγροτών (άρθρο 1 παρ. 4 του ν. 2458/1997) υπάγονται υποχρεωτικώς και αυτοδικαίως στην ασφάλιση αυτού, ως φορέα κύριας ασφάλισης (άρθρο 39 παρ. 1 και 2 του ν. 2084/1992), όλα τα πρόσωπα που έχουν τις προϋποθέσεις να ασφαλισθούν στον ΟΓΑ και οι ασφαλισμένοι σ’ αυτόν δεν έχουν υποχρέωση ασφάλισης και σε άλλον ασφαλιστικό φορέα κύριας ασφάλισης, όπως είναι και το Τ.Ε.Β.Ε., έστω και αν παραλλήλως προς την ιδιότητα του αγρότη έχουν και την ιδιότητα του επαγγελματία και συνεπώς δεν υποχρεούνται να καταβάλλουν σ` αυτό (Τ.Ε.Β.Ε. ή όποιο άλλο εκτός του Ο.Γ.Α. φορέα κύριας ασφάλισης) ασφαλιστικές εισφορές». Κατόπιν των ανωτέρω κρίθηκε με την απόφαση αυτή του Αρείου Πάγου ότι ο κατηγορούμενος στην υπόθεση εκείνη για το αδίκημα της μη έγκαιρης καταβολής ασφαλιστικών εισφορών (παρ. 1 του άρθρου 1 του α.ν. 86/1967, Α΄ 136), που ανάγονται στο χρονικό διάστημα από 1.1.1998 έως 31.12.1998, ο οποίος ως αγρότης ήταν ασφαλισμένος στον Ο.Γ.Α., δεν υποχρεούτο να ασφαλιστεί επιπλέον και στο Τ.Ε.Β.Ε. και να καταβάλει στο Ταμείο αυτό ασφαλιστικές εισφορές λόγω της άσκησης κατά το ίδιο χρονικό διάστημα και του επαγγέλματος του σιδηροκατασκευστή στο νομό Καστοριάς και ότι, επομένως, δεν τέλεσε την ανωτέρω αξιόποινη πράξη (όμοιες σκέψεις και σε Α.Π. 928/2009 και Α.Π. 2140/2003, βλ. και Α.Π. 1216/2008).
13. Επειδή, κατά τα προεκτεθέντα, ο Άρειος Πάγος (Α.Π. 2131/2003, 2140/2003, 928/2009, βλ. και Α.Π. 1216/2008) δέχεται, αντιθέτως προς τα γενόμενα ανωτέρω ερμηνευτικώς δεκτά στις σκέψεις 7 και 8, ότι κατά την έννοια των διατάξεων του άρθρου 39 παρ. 1 και 2 του ν. 2084/1992 καθώς των άρθρων και 1 και 2 του ν. 2458/1997, μετά την έναρξη ισχύος του ανωτέρω ν. 2458/1997, στις 1.1.1998, τα πρόσωπα που έχουν τις προϋποθέσεις να ασφαλιστούν στον Ο.Γ.Α. καθώς και οι ασφαλισμένοι σ’ αυτόν, δεν έχουν υποχρέωση ασφάλισης και σε άλλον ασφαλιστικό φορέα, έστω και αν, παραλλήλως προς την ιδιότητα του αγρότη, έχουν και ιδιότητα υπαγόμενη στην ασφάλιση άλλου φορέα. Κατόπιν των ανωτέρω, και εν όψει της αντίθεσης μεταξύ της ερμηνείας προς την οποία άγεται κατά τα προεκτεθέντα η Ολομέλεια του Δικαστηρίου και της νομολογίας του Αρείου Πάγου ως προς την έννοια των διατάξεων του άρθρου 39 παρ. 1 και 2 του ν. 2084/1992 καθώς των άρθρων και 1 και 2 του ν. 2458/1997, το δικαστήριο κρίνει ότι πρέπει να αναβληθεί η έκδοση οριστικής απόφασης επί της κρινόμενης υπόθεσης και να παραπεμφθεί το ζήτημα τούτο στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο, σύμφωνα με το άρθρο 100 παρ.1 περ. ε΄ του Συντάγματος και τα άρθρα 6 περ. ε΄ και 48 παρ. 2 του κυρωθέντος με το άρθρο πρώτο του ν. 345/1976 Κώδικα περί του Ανωτάτου Ειδικού Δικαστηρίου προς άρση της αμφισβήτησης.