1. Επειδή, με την υπό κρίση ζητείται η ακύρωση της υπ’ αριθμ. 2/95717/31.12.2018 αποφάσεως του Υπουργού και της Υφυπουργού Οικονομικών (ΦΕΚ Β΄ 5888), με την οποία, εκδοθείσα κατ’ επίκληση του άρθρου δευτέρου της Πράξεως Νομοθετικού Περιεχομένου της 31.12.2018 (ΦΕΚ Α΄ 221), με το οποίο αντικαταστάθηκε η παρ. 4 και προστέθηκε παρ. 4α στο άρθρο 21 του ν. 2859/2000 (Κώδικας Φ.Π.Α.), παρατείνεται για χρονικό διάστημα έξι (6) μηνών, από 1.1.2019 έως και 30.6.2019, η μείωση κατά τριάντα τοις εκατό (30%) των συντελεστών του Φόρου Προστιθεμένης Αξίας (Φ.Π.Α.) για τα νησιά Λέρο, Λέσβο, Κω, Σάμο και Χίο, εν όψει του ότι ο μέσος αριθμός των φιλοξενουμένων στα Κέντρα Υποδοχής και Ταυτοποίησης (Κ.Υ.Τ.) των νησιών αυτών κατά το χρονικό διάστημα από 1.12.2017 έως 30.11.2018 υπερέβη την δυναμικότητα φιλοξενίας ανά νησί, όπως αυτή προσδιορίζεται από την πράξη συστάσεως κάθε Κέντρου. Ειδικότερα, όπως αναφέρεται στο κύριο δικόγραφο και διευκρινίζεται περαιτέρω στο υπόμνημα που οι αιτούντες υπέβαλαν μετά την συζήτηση της υποθέσεως και εντός της προθεσμίας που χορήγησε σχετικώς η Πρόεδρος του Δικαστηρίου, η ακύρωση της ως άνω προσβαλλομένης αποφάσεως ζητείται «α) κατά το μέρος που αφορά στην τιθέμενη ως προϋπόθεση (για) διαπίστωση ότι ο μέσος αριθμός των φιλοξενουμένων στα Κέντρα Υποδοχής και Ταυτοποίησης των νησιών υπερβαίνει τη δυναμικότητα φιλοξενίας ανά νησί, και β) στο μέτρο που η διαπίστωση αφορά μεν στο χρονικό διάστημα από 1.12.2017 έως 30.11.2018, αλλά έχει ως έννομη συνέπεια τον ιδιαίτερα μειωμένο χρόνο ισχύος, ήτοι ένα εξάμηνο από 1.1.2019 ως και 30.6.2019».
[…]
5. Επειδή, η προσβαλλομένη απόφαση είναι ευνοϊκή για τους αιτούντες, αφού με αυτήν παρατείνεται η εφαρμογή μειωμένων συντελεστών Φ.Π.Α. στα νησιά με τα οποία συνδέονται οι αιτούντες. Συνεπώς, προεχόντως για τον λόγο αυτόν, η υπό κρίση αίτηση ακυρώσεως πρέπει να απορριφθεί ως ασκουμένη άνευ εννόμου συμφέροντος. Και ισχυρίζονται μεν οι αιτούντες ότι η ακύρωση της προσβαλλομένης αποφάσεως ζητείται ειδικώς α) κατά το μέρος που αναφέρεται και στηρίζεται στην προϋπόθεση για διαπίστωση ότι ο μέσος αριθμός των φιλοξενουμένων στα Κέντρα Υποδοχής και Ταυτοποίησης των νησιών υπερβαίνει την δυναμικότητα φιλοξενίας ανά νησί, και β) κατά το μέρος που η ισχύς της περιορίζεται σε ένα εξάμηνο από 1.1.2019 έως και 30.6.2019, όμως, κατά την έννοια της ήδη ισχύουσας διατάξεως της παραγράφου 4 του άρθρου 21 του Κώδικα Φ.Π.Α., κατ’ εφαρμογή της οποίας εκδόθηκε η προσβαλλομένη, η δοθείσα με αυτήν παράταση της εφαρμογής μειωμένων συντελεστών Φ.Π.Α. στα πέντε (5) προαναφερθέντα νησιά συνδέεται αναπόσπαστα με τους δύο πληττόμενους όρους αυτής και, συνεπώς, τυχόν ακύρωση των δύο αυτών όρων της προσβαλλομένης αποφάσεως, κατά παραδοχή της υπό κρίση αιτήσεως, θα οδηγούσε στην ακύρωση της προσβαλλομένης στο σύνολό της, δηλαδή και κατά το μέρος που ωφελεί τους αιτούντες, σε αντίθεση με το αίτημά τους περί ακυρώσεως της πράξεως αυτής μόνον α) κατά το μέρος που αυτή διαπιστώνει την υπέρβαση της δυναμικότητας φιλοξενίας ανά νησί και β) κατά το μέρος που περιορίζει την μείωση σε ένα μόνον εξάμηνο, με αποτέλεσμα την υπαγωγή των αιτούντων στους γενικώς ισχύοντες στην χώρα συντελεστές Φ.Π.Α. Εξ άλλου, δοθέντος ότι η προσβαλλομένη απόφαση εκδόθηκε κατ’ εφαρμογή της όλως εξειδικευμένης και εξαιρετικής απαλλακτικής ρυθμίσεως της νέας παραγράφου 4 του άρθρου 21 του Κώδικα περί Φ.Π.Α. και όχι σε εκτέλεση των διατάξεων των νόμων 4334,4336 και 4389/2015, που κατήργησαν την εφαρμογή μειωμένων συντελεστών Φ.Π.Α. στα νησιά του Αιγαίου (εν γένει), οι λόγοι ακυρώσεως, με τους οποίους αμφισβητείται ευθέως το κύρος των ως άνω καταργητικών διατάξεων, κατ’ επίκληση αρχών και διατάξεων υπερνομοθετικής ισχύος, όπως, μεταξύ άλλων, της διατάξεως του άρθρου 101 παρ. 4 του Συντάγματος, όπου γίνεται ειδική αναφορά στις ιδιαίτερες συνθήκες των νησιωτικών (και ορεινών) περιοχών της χώρας, τις οποίες ο νομοθέτης υποχρεούται να λαμβάνει υπ’ όψη μεριμνώντας για την ανάπτυξη τους, δεν προβάλλονται παραδεκτώς στην παρούσα δίκη (πρβλ. ΣτΕ 813/2019 Ολομ.), ανεξαρτήτως εάν βάσει του άρθρου 101 παρ. 4 του Συντάγματος υφίσταται πράγματι δέσμευση του νομοθέτη συνισταμένη σε υποχρέωση αυτού να διατηρεί στις νησιωτικές εν γένει περιοχές τους συντελεστές του φόρου προστιθεμένης αξίας μειωμένους σε σχέση με τους ισχύοντες στην λοιπή χώρα (πρβλ. ΣτΕ 35-37/2013 Ολομ.).