Προσφυγή – Ακύρωση πράξεως επιβολής εισφοράς σε χρήμα
Με τη 17245/2015 απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών (Τμήμα 9ο Τριμελές) έγινε δεκτή η προσφυγή της προσφεύγουσας εταιρείας και ακυρώθηκε πράξη της Διευθύντριας της Διεύθυνσης Πολεοδομίας του Κεντρικού Τομέα της Νομαρχίας Αθηνών, με την οποία επιβλήθηκε σε βάρος της εισφορά σε χρήμα ποσού 209.445,35 ευρώ. Κρίθηκε ότι η κρίση της 4986/2013 αποφάσεως του Συμβουλίου της Επικρατείας ισχύει και όσον αφορά πράξεις επιβολής εισφοράς σε χρήμα, με βάση τη Μ4/2005 Μεμονωμένη Πράξη Εφαρμογής, σε ακίνητα, όπως αυτό της προσφεύγουσας, που βρίσκεται στην εν λόγω περιοχή με πρόσωπο προς την Ιερά Οδό καθώς η εισφορά σε γη και σε χρήμα επιβάλλεται στις περιπτώσεις που η βαρυνόμενη ιδιοκτησία βρίσκεται σε περιοχή, η οποία το πρώτον εντάσσεται σε πολεοδομικό σχέδιο ή σε περιοχή στην οποία επεκτείνεται το πολεοδομικό, προκειμένου να συμμετάσχει υποχρεωτικώς στη δημιουργία των προβλεπόμενων κοινόχρηστων χώρων και στην αντιμετώπιση της δαπάνης για την κατασκευή των βασικών κοινοχρήστων πολεοδομικών έργων και όχι σε βάρος ιδιοκτησίας, η οποία είναι ήδη ενταγμένη στο σχέδιο πόλεως και το οποίο βάσει νεότερου Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου και σχετικής πολεοδομικής μελέτης τροποποιείται. Ως εκ τούτου, το Δικαστήριο έκρινε ότι, η προσβαλλόμενη πράξη εφαρμογής σε χρήμα έχει χάσει το νόμιμο έρεισμά της και πρέπει να ακυρωθεί, μετά την έκδοση της με αριθμό 24009/12-03-2015 διαπιστωτικής πράξεως της Αναπληρώτριας Προϊσταμένης του Τμήματος Πολεοδομικών Θεμάτων της Διεύθυνσης Χωρικού Σχεδιασμού της Γενικής Διεύθυνσης Ποιότητας Ζωής της Περιφέρειας Αττικής και τη διαπίστωση ότι η ΟΙΚ1619/67/28-02-2006 απόφαση του Νομάρχη Αθηνών, με την οποία κυρώθηκε η Μ4/2005 Μεμονωμένη Πράξη Εφαρμογής, δεν έχει ισχύ ως προς την ιδιοκτησία της προσφεύγουσας.
Αγωγή αποζημίωσης – Απαγόρευση δόμησης
Με την 2101/2016 απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών (Τμήμα 26ο Τριμελές) το Δικαστήριο έκανε εν μέρει δεκτή την αγωγή της ενάγουσας και αναγνωρίστηκε η υποχρέωση του εναγόμενου Ελληνικού Δημοσίου να της καταβάλει το ποσό των 15.000 ευρώ ως χρηματική ικανοποίηση κατ’ άρθρο 105 του Εισ.Ν.Α.Κ. από την επίδοση της αγωγής και μέχρι την πλήρη εξόφληση, λόγω της ηθικής βλάβης που υπέστη από την παράνομη απαγόρευση δόμησης εντός ενός ακινήτου της ευρισκόμενου εντός του ευρύτερου αρχαιολογικού χώρου των Δελφών. Κρίθηκε ότι η παράλειψη ένταξης του ένδικου ακινήτου εξαρχής στη ζώνη Β΄ του αρχαιολογικού χώρου «Μπάνια» ή «Παλαιόπυργος» στην περιοχή Ζεμενού Αράχωβας, είχε ως συνέπεια την στέρηση της δυνατότητας αξιοποίησής του από την ενάγουσα με την κατασκευή και λειτουργία επ’ αυτού ξενοδοχείου για την επάυξηση του οικογενειακού της εισοδήματος και την επαγγελματική εξασφάλιση των τεσσάρων τέκνων της. Η ανωτέρω ματαίωση των επιχειρηματικών της σχεδίων σε συνδυασμό με τη χωρίς αποτέλεσμα σωματική, οικονομική και ψυχική ανάλωσή της σε πλήθος ενεργειών ενώπιον των διοικητικών και δικαστικών αρχών επί πολλά έτη για την ικανοποίηση του αιτήματός της, προκάλεσε στην ενάγουσα έντονη στενοχώρια για την ικανοποίηση της οποίας δικαιούται χρηματική ικανοποίηση. Κατά τούτο, το Δικαστήριο λαμβάνοντας υπόψη το μέγεθος και τη μεγάλη διάρκεια της παρανομίας των οργάνων του εναγομένου, τις δυσμενείς επιχειρηματικές συνέπειες που επέφερε η παρανομία αυτή στην ενάγουσα και την οικογένειά της αλλά και την ψυχική ταλαιπωρία που η ενάγουσα υπέστη λόγω της επίμονης άρνησης αποχαρακτηρισμού του ακινήτου της από τις αρμόδιες υπηρεσίες του Υπουργείου Πολιτισμού, έκρινε ότι αυτή δικαιούται χρηματική ικανοποίηση.