18. Επειδή, στη συγκεκριμένη περίπτωση προκύπτει η ύπαρξη αμφισβήτησης ως προς την έννοια και την έκταση εφαρμογής των συνδυασμένων διατάξεων του ν. 4172/2013 (ισχύοντος ΚΦΕ), ο οποίος περιέχει παρομοίου περιεχομένου σχετικές διατάξεις με τον προϊσχύσαντα ΚΦΕ (ν.2238/1994), τον οποίον εφήρμοσε η ως άνω απόφαση του ΑΠ, σε συνδυασμό με τις διατάξεις της από 16.5.1995 Επιχειρησιακής Συλλογικής Συμβάσεως Εργασίας μεταξύ ΟΤΕ ΑΕ και ΟΜΕ-ΟΤΕ, όπως αυτή ισχύει. Και τούτο διότι, παρά το γεγονός ότι οι ανωτέρω αντίθετες αποφάσεις Συμβουλίου της Επικρατείας και Αρείου Πάγου δεν μνημονεύουν τις ίδιες ακριβώς διατάξεις και δεν αποφαίνονται επί του ιδίου ακριβώς πραγματικού, εν τούτοις επιλύουν το ίδιο στην ουσία νομικό ζήτημα με διαφορετικό τρόπο. Ειδικότερα, ο Άρειος Πάγος αποφάνθηκε ότι το καταβαλλόμενο δυνάμει της από 16.5.1995 ΕΣΣΕ μεταξύ ΟΤΕ και ΟΜΕ-ΟΤΕ επίδομα στους Προϊσταμένους Υπηρεσιών Λειτουργίας του ΟΤΕ για έξοδα κινήσεως και παραστάσεως δεν αποτελεί μισθολογική παροχή, υποκείμενη σε φόρο, κατά τις διατάξεις του προϊσχύσαντος Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος (ν. 2238/1994) ενώ, αντιθέτως, σύμφωνα με την προεκτεθείσα γνώμη του Β΄ Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας τα ως άνω καταβαλλόμενα έξοδα παραστάσεως και κινήσεως στους Προϊσταμένους Υπηρεσιών Λειτουργίας του ΟΤΕ αποτελούν πρόσθετη μισθολογική παροχή και, ως εκ τούτου, υπόκεινται σε φόρο εισοδήματος, σύμφωνα με τον συνδυασμό των διατάξεων του ισχύοντος Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος (ν. 4172/2013) και των διατάξεων της από 16.5.1995 ΕΣΣΕ μεταξύ ΟΤΕ και ΟΜΕ-ΟΤΕ. Συνεπώς, οι διαφορετικές αυτές ερμηνείες καταλήγουν σε αντίθετα συμπεράσματα μεταξύ πολιτικών και διοικητικών δικαστηρίων. Εξ άλλου, όπως προκύπτει από αποφάσεις των Διοικητικών Δικαστηρίων, οι οποίες αποφαίνονται επί προσφυγών υπαλλήλων του ΟΤΕ κατά του Ελληνικού Δημοσίου κατά της απόρριψης ανάκλησης φορολογικών δηλώσεών τους, ως προς την μη υπαγωγή στην φορολογία εισοδήματος των ποσών που αντιστοιχούν στα έξοδα κινήσεως και παραστάσεως, που έχουν λάβει ως προϊστάμενοι του ΟΤΕ, οι διάδικοι, δικαιούχοι του ενδίκου επιδόματος, επικαλούνται τις ως άνω αποφάσεις του Αρείου Πάγου, προκειμένου να ισχυριστούν ότι υπάρχει νομολογία επί του αυτού, κατ’ ουσίαν, νομικού και πραγματικού ζητήματος (ενδεικτικά Δ.Πρωτ.Βόλου 882/2018, Διοικ. Πρωτ. Ιωαννίνων 689/2018, Διοικ. Πρωτ. Πειρ. 3865/2020 κ.ά.).
19. Επειδή, κατόπιν των ανωτέρω, και εν όψει της αντίθεσης μεταξύ της αποφάσεως, στην οποία άγεται το Β΄ Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας, και της 574/2020 αποφάσεως του Αρείου Πάγου, ως προς την ερμηνεία των διατάξεων των άρθρων 7, 12 και 14 του ισχύοντος Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος (ν. 4172/2013) και των άρθρων 4 και 45 του προϊσχύσαντος Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος (ν. 2238/1994), οι οποίες είναι παρομοίου περιεχομένου, σε συνδυασμό ερμηνευόμενες με τις διατάξεις της από 16.5.1995 ΕΣΣΕ μεταξύ ΟΤΕ και ΟΜΕ-ΟΤΕ, το Δικαστήριο κρίνει ότι πρέπει να αναβληθεί η έκδοση οριστικής απόφασης επί της κρινόμενης υπόθεσης και να παραπεμφθεί το ζήτημα τούτο στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο, σύμφωνα με το άρθρο 100 παρ. 1 περ. ε΄ του Συντάγματος και τα άρθρα 6 περ. ε΄ και 48 παρ. 2 του κυρωθέντος με το άρθρο πρώτο του ν. 345/1976 Κώδικα περί του Ανωτάτου Ειδικού Δικαστηρίου, προς άρση της αμφισβήτησης.
Δ ι ά τ α ύ τ α
Αναβάλλει την έκδοση οριστικής απόφασης και
Παραπέμπει στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο την επίλυση του ζητήματος της ερμηνείας των διατάξεων των άρθρων 7, 12 και 14 του ισχύοντος Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος (ν. 4172/2013) σε συνδυασμό ερμηνευόμενες με τις διατάξεις της από 16.5.1995 ΕΣΣΕ μεταξύ ΟΤΕ και ΟΜΕ-ΟΤΕ.
Πηγή : http://www.adjustice.gr