ΕΣ 293/2017
ΙV. Σύμφωνα με την περίπτ. β΄ της παρ. 1 του άρθρου 5 του Συνταξιοδοτικού Κώδικα (π.δ. 169/2007), όπως ίσχυε κατά τον κρίσιμο χρόνο, δικαίωμα σύνταξης από το Δημόσιο έχουν τα άρρενα ορφανά τέκνα πολιτικού συνταξιούχου, μέχρι το χρόνο ενηλικίωσής τους (18ο έτος), εφόσον είναι άγαμα, μετά δε, το χρόνο αυτό, εφόσον είναι άγαμα και επιπρόσθετα ανίκανα για εργασία σε ποσοστό τουλάχιστον 50%. Από αυτά παρέπεται ότι αναγκαία προϋπόθεση για τη θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος από ορφανό άρρεν τέκνο πολιτικού συνταξιούχου είναι, ανεξαρτήτως της ηλικίας στην οποία ευρίσκεται κατά το χρόνο επαγωγής του συνταξιοδοτικού του δικαιώματος (θάνατος), η αγαμία. Και τούτο διότι σκοπός της ως άνω διάταξης είναι η παροχή προστασίας σε εκείνα μόνο τα ορφανά άρρενα τέκνα που εξακολουθούν να διαμένουν στην πατρική οικογένεια χωρίς αυτονόμηση και ανεξαρτητοποίηση και τα οποία ο αποβιώσας συνταξιούχος πατέρας τους προστάτευε μέχρι το θάνατό του, στο πλαίσιο της φυσικής και ηθικής υποχρέωσης που έχουν οι γονείς προς τα τέκνα. Η προστασία αυτή δεν εκτείνεται και στα τέκνα που τελούν γάμο, ο οποίος εξ ορισμού συνεπάγεται τη δημιουργία ενός νέου αυτοτελούς και ανεξάρτητου προς την πατρική οικογένεια οικογενειακού κυττάρου, η ύπαρξη του οποίου προκαθορίζει και τη μεταβολή του ρόλου του ατόμου από ‘‘προστατευόμενο μέλος’’ της πατρικής οικογένειας σε ‘‘προστάτη’’ του νέου οικογενειακού σχήματος. Ενόψει δε αυτής της οριστικής μεταβολής του ρόλου του ατόμου με την τέλεση γάμου, η αποσύνδεση από την πατρική οικογένεια δεν αίρεται από τη λύση του γάμου, με την οποία (λύση) το άτομο υπεισέρχεται αυτόματα στη νομική κατάσταση της διάζευξης, ώστε να αναβιώσουν συνταξιοδοτικά δικαιώματα, συνδεόμενα με την προηγούμενη κατάσταση της αγαμίας, υπό το καθεστώς της οποίας το άτομο τελούσε σε σχέση εξάρτησης και προστασίας από την πατρική οικογένεια. Η διάταξη της περιπτ. γ΄ της παρ. 1 του άρθρου 5 του Συνταξιοδοτικού Κώδικα που πρόβλεψε δικαίωμα σύνταξης ειδικά για τις διαζευγμένες θυγατέρες, με τη συνδρομή των σ’ αυτήν οριζομένων προϋποθέσεων, εισάγει εξαιρετική και περιορισμένης χρονικής εκτάσεως ρύθμιση, καθόσον απέβλεψε στην προστασία μόνο συγκεκριμένης χρονικής περιόδου διαζευγμένων θυγατέρων, με γνώμονα ότι οι τότε κρατούσες κοινωνικές συνθήκες και αντιλήψεις δεν επέτρεπαν την πλήρη ανεξαρτητοποίηση της γυναίκας, ούτε μέσω της τέλεσης του γάμου, για τούτο άλλωστε ήδη σήμερα οι σχετικές ρυθμίσεις έχουν πλέον καταργηθεί (άρθρο 9 παρ. 1 δ΄ του ν. 3865/2010). Εκ του λόγου δε αυτού, η κατά παρέκκλιση του βασικού συνταξιοδοτικού κανόνα, που προϋποθέτει την αγαμία για τη θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος από ανίκανο ενήλικο άρρεν τέκνο, θέσπιση της προαναφερόμενης εξαιρετικής διάταξης για τις διαζευγμένες θυγατέρες, δεν μπορεί να καθιδρύσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα και υπέρ των διαζευγμένων άρρενων τέκνων.
Πηγή: link