Πηγή: echrcaselaw.com
Οι δύο προσφεύγουσες εταιρείες διαμαρτυρήθηκαν για την υποχρέωση που τους επιβλήθηκε να μεταδώσουν διαφήμιση η οποία, κατά την άποψή τους, έβλαπτε τη φήμη τους και ήταν αντίθετη με τα συμφέροντά τους. Η πρώτη προσφεύγουσα εταιρεία είναι εθνικής εμβέλειας δημόσιος ραδιοτηλεοπτικός φορέας, και η δεύτερη δρούσε ως διαφημιστική εταιρεία έως ότου εξαγοράστηκε από άλλη εταιρεία το 2016.
Για 7 δευτερόλεπτα, η επίδικη διαφήμιση εμφάνιζε το λογότυπο και τη διεύθυνση ιστότοπου ενός συλλόγου που δραστηριοποιείται στην προστασία των ζώων και των καταναλωτών, ενώ περιείχε κείμενο με το εξής περιεχόμενο: «Τι δεν αναφέρουν τα άλλα μέσα». Στη συνέχεια, ο σύλλογος ζήτησε από τη δεύτερη προσφεύγουσα να προβεί σε τροποποίηση της διαφήμισης, στην οποία το αρχικό κείμενο είχε αντικατασταθεί από το ακόλουθο μήνυμα: «Τι δεν αναφέρει η Ελβετική Τηλεόραση» και αυτή αρνήθηκε με την αιτιολογία ότι ήταν επιζήμια για τα εμπορικά συμφέροντα και την εικόνα της. Το Ομοσπονδιακό Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε ότι με το περιεχόμενο της διαφήμισης ασκήθηκε θεμιτή κριτική.
Το ΕΔΔΑ έκρινε ότι η υποχρέωση που επιβλήθηκε στις προσφεύγουσες για τη προβολή της επίμαχης διαφήμισης, δεν ισοδυναμούσε με δυσανάλογη παρέμβαση στο δικαίωμά τους στην ελευθερία της έκφρασης και ότι ήταν επομένως «απαραίτητη σε μια δημοκρατική κοινωνία». Επισήμανε, μεταξύ άλλων συμπερασμάτων, ότι η παρέμβαση στην ελευθερία της έκφρασης των προσφευγουσών εταιρειών προβλεπόταν από το άρθρο 35§2, του Ομοσπονδιακού Συντάγματος, το οποίο ορίζει ότι κάθε πρόσωπο που εκτελεί καθήκοντα εκ μέρους του Κράτους υποχρεούται να σέβεται τα θεμελιώδη δικαιώματα και να συμβάλει στην εφαρμογή τους. Στο πλαίσιο αυτό, διαπίστωσε ότι η εν λόγω διαφήμιση δεν ενέπιπτε στο κανονικό διαφημιστικό πλαίσιο, το οποίο παρακινεί το κοινό να αγοράσει ένα συγκεκριμένο προϊόν. Η διαφήμιση αποτελούσε μέρος μιας καμπάνιας πολυμέσων με την οποία ο εν λόγω σύλλογος επιδίωκε να ευαισθητοποιήσει το κοινό σχετικά με τον ιστότοπό του και να διαδώσει πληροφορίες σχετικά με την προστασία των ζώων. Κατά την άποψη του Δικαστηρίου, αυτή ήταν μια πτυχή που αφορούσε μία συζήτηση γενικού ενδιαφέροντος.
Λόγω της ιδιαίτερης θέσης της πρώτης προσφεύγουσας στο χώρο των μέσων ενημέρωσης, η ίδια ήταν υποχρεωμένη να ανεχτεί επικριτικές απόψεις και να παρέχει μια δίοδο επικοινωνίας αυτών στα κανάλια της, ακόμα κι αν αυτό συνεπάγεται διάδοση πληροφοριών ή ιδεών που προσβάλλουν, σοκάρουν ή ενοχλούν. Αυτές είναι οι απαιτήσεις του πλουραλισμού και της ανοχής, χωρίς τις οποίες δεν υπάρχει δημοκρατική κοινωνία. Επιπλέον, ήταν προφανές στους τηλεθεατές ότι η διαφήμιση αντιπροσώπευε την άποψη τρίτων. Αν και παρουσιάστηκε με πολύ προκλητικό τρόπο, ήταν σαφώς μία διαφήμιση που δε σχετιζόταν με το τηλεοπτικό πρόγραμμα της πρώτης προσφεύγουσας εταιρείας.
Το ΕΔΔΑ δεν διαπίστωσε παραβίαση της ελευθερίας της έκφρασης (άρθρο 10 της ΕΣΔΑ).