Η υπόθεση αφορά την έρευνα για τον θάνατο του Κώστα Τσαλικίδη, ενός υπαλλήλου εταιρείας κινητής τηλεφωνίας, που βρέθηκε απαγχονισμένος στο διαμέρισμά του στις 9-3-2005. Η οικογένειά του ισχυριζόταν ότι ο Τσαλικίδης δεν είχε αυτοκτονήσει, όπως είχε καταλήξει η επίσημη έρευνα για τον θάνατό του, θεωρώντας ότι ο θάνατός του συνδεόταν με το σκάνδαλο τηλεφωνικών υποκλοπών μελών της κυβέρνησης της Ελλάδας (συμπεριλαμβανομένου και του πρωθυπουργού), που είχε αποκαλυφθεί εκείνη την περίoδο.
Τόσο η πρώτη έρευνα που διεξήχθη μεταξύ 2005 και 2006, όσο και η συμπληρωματική, που διεξήχθη μεταξύ 2012 και 2014 κατέληξαν ότι ο θάνατος του Κ. Τσαλικίδη προήλθε από απαγχονισμό, δηλαδή επρόκειτο για αυτοκτονία.
Οι συγγενείς του Κ. Τσαλικίδη, προσέφυγαν στο ΕΔΔΑ και επικλούμενοι το άρθρο 2 (δικαίωμα στη ζωή) και το άρθρο 13 (δικαίωμα αποτελεσματικής προσφυγής), ισχυρίστηκαν ότι τόσο η αρχική όσο και η συμπληρωματική έρευνα είχαν σοβαρές ελλείψεις και ότι, συνεπώς, οι αρχές δεν διευκρίνισαν τις συνθήκες, κάτω από τις οποίες επήλθε ο θάνατος του συγγενούς τους.
Το Δικαστήριο έκρινε ότι οι ελληνικές αρχές δεν πραγματοποίησαν επαρκείς και αποτελεσματικές έρευνες για το θάνατο του Κώστα Τσαλικίδη, καταλήγοντας ότι υπήρξε παραβίαση του άρθρου 2 της ΕΣΔΑ. Επιδίκασε δε στους προσφεύγοντες 50.000 ευρώ για την ικανοποίηση της ηθικής του βλάβης και 4.000 ευρώ για τα δικαστικά τους έξοδα.
CASE OF TSALIKIDIS AND OTHERS v. GREECE