ΑΠΟΦΑΣΗ
P.C. κατά Ιρλανδίας της 01.09.2022 (αρ. προσφ. 26922/19)
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Εθνική σύνταξη και συνταξιούχος κρατούμενος. Διακοπή καταβολής της κατά τη διάρκεια έκτισης κάθειρξης. Περιουσία, διακρίσεις και σύνταξη.
Ο προσφεύγων καταδικάστηκε αμετάκλητα σε ποινή κάθειρξης 15 ετών για 14 βιασμούς και 60 προσβολές γενετήσιας αξιοπρέπειας κατ’ εξακολούθηση. Κατά τη διάρκεια το εγκλεισμού του στις φυλακές μετά την αμετάκλητη καταδίκη του, σύμφωνα με την εθνική νομοθεσία διακόπηκε η καταβολή της εθνικής σύνταξης. Ο προσφεύγων βασιζόμενος στα άρθρα 14 (απαγόρευση των διακρίσεων) και 13 (δικαίωμα αποτελεσματικής ένδικης προστασίας), και το άρθρο 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου (προστασία περιουσίας), παραπονέθηκε ότι αποκλείστηκε από την καταβολή της σύνταξής του, ότι υπέστη διακρίσεις για πολλαπλούς λόγους και ότι δεν διέθετε αποτελεσματικά ένδικα μέσα για να εξεταστούν οι ισχυρισμοί του.
Το Στρασβούργο έκρινε ότι η διακοπή της καταβολής της εθνικής σύνταξης δεν συνιστούσε διάκριση γιατί η διακοπή των κοινωνικών παροχών συνέβαινε σε όλους όσους είχαν καταδικαστεί χωρίς καμία διάκριση ηλικίας και εισοδήματος. Επίσης δεν μπορούσε να γίνει σύγκριση με τους ψυχιατρικά ασθενείς κρατούμενους γιατί αυτοί ανήκαν σε άλλη κατηγορία.
Ακολούθως έκρινε ότι η σύνταξη εφόσον είχε διακοπεί η καταβολή της, δεν αποτελούσε περιουσία και απέρριψε την προσφυγή δυνάμει του άρθρου 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου ως αβάσιμη.
Τέλος το ΕΔΔΑ διαπίστωσε ότι ο προσφεύγων είχε λάβει αποζημίωση με απόφαση των εγχώριων δικαστηρίων και ότι το καθ’ού κράτος διέθετε επαρκή ένδικα μέσα για την υπόθεση του. Απέρριψε την προσφυγή του για παραβίαση του άρθρου 13 ως αβάσιμη .