ΑΠΟΦΑΣΗ
Hashemi κατά Αζερμπαϊτζάν της 13.01.2022 (αρ. προσφ. 1480/16, 3936/16, 15835/16, 28034/16, 34491/16, 51348/16 και 15904/17)
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Άρνηση αναγνώρισης ιθαγένειας του τόπου γέννησης. Παραβίαση δικαιώματος σεβασμού ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής.
Οι προσφεύγοντες, Αφγανοί και Πακιστανοί υπήκοοι, κατήγγειλαν την άρνηση των εθνικών αρχών του Αζερμπαϊτζάν να εκδώσουν δελτία ταυτότητας στα παιδιά τους, τα οποία γεννήθηκαν στη χώρα αυτή και να τους αναγνωρίσουν ως πολίτες της, γιατί οι γονείς είχαν άλλη υπηκοότητα. Ενώπιον των εθνικών δικαστηρίων, οι προσφεύγοντες υποστήριξαν ότι, κατ’ εφαρμογή της αρχής του jus soli, όπως κατοχυρώνεται στη νομοθεσία του Αζερμπαϊτζάν που ίσχυε πριν από τις 30 Μαΐου 2014, τα παιδιά τους, τα οποία γεννήθηκαν πριν την εν λόγω ημερομηνία, ήταν πολίτες του Αζερμπαϊτζάν. Ισχυρίστηκαν επιπλέον ότι η άρνηση των εθνικών αρχών να τους εκδώσουν έγγραφα (ταυτότητα) ήταν παράνομη.
Καταρχάς, το Δικαστήριο του Στρασβούργου επισήμανε ότι το άρθρο 52 του Συντάγματος και το άρθρο 11 του νόμου της 30.11.1998, όπως ίσχυε έως τις 30.05.2014, υποδεικνύουν σαφώς, και χωρίς να προβλέπεται καμία προϋπόθεση ή περιορισμό στον κανόνα αυτό, ότι πρόσωπο που γεννήθηκε στην επικράτεια της Δημοκρατίας του Αζερμπαϊτζάν αποκτούσε την υπηκοότητα του κράτους αυτού.
Το Δικαστήριο παρατήρησε ότι τα εθνικά δικαστήρια δεν εξήγησαν σε ποια νομική βάση βασίστηκαν για να αποφανθούν ότι ένα παιδί το οποίο γεννήθηκε πριν από τις 30 Μαΐου 2014 στο έδαφος του Αζερμπαϊτζάν από αλλοδαπούς γονείς δεν θεωρούνταν πολίτης του.
Παρά την ύπαρξη σαφούς και ακριβούς νομικού πλαισίου, πρέπει να σημειωθεί ότι οι νομοθετικές διατάξεις δεν είχαν ερμηνευθεί από τις εθνικές αρχές κατά τρόπο συμβατό με την ΕΣΔΑ και ότι ο εθνικός δικαστικός έλεγχος δεν επέτρεψε στα παιδιά των προσφευγόντων να επωφεληθούν από τις απαραίτητες διαδικαστικές εγγυήσεις. Οι ανωτέρω σκέψεις ήταν αρκετές ώστε το Δικαστήριο του Στρασβούργου να συμπεράνει ότι η άρνηση της ιθαγένειας του Αζερμπαϊτζάν στα παιδιά των προσφευγόντων δεν ήταν ούτε νόμιμη ούτε συνοδευόταν από τις απαραίτητες διαδικαστικές διασφαλίσεις και ότι, ως εκ τούτου, έπρεπε να θεωρηθεί αυθαίρετη.
Συνεπώς, το ΕΔΔΑ έκρινε ότι υπήρξε παραβίαση του άρθρου 8 της ΕΣΔΑ και επιδίκασε σε καθένα των προσφευγόντων 2.100 ευρώ για ηθική βλάβη.
echrcaselaw.com