Πηγή: echrcaselaw.gr
Δικαίωμα στην περιουσία, δημόσιες συμβάσεις και αναλογικότητα μεταξύ των μέσων και του επιδιωκόμενου σκοπού.
Ο προσφεύγων συμμετείχε σε μειοδοτικό διαγωνισμό για την εκτέλεση κατασκευαστικού έργου στο οποίο η προσφορά του υπερίσχυσε και υπεγράφη δημόσια σύμβαση. Κατέβαλε εγγύηση ύψους 6% επί της αξίας της σύμβασης. Η σύμβαση ακυρώθηκε γιατί το δημόσιο πληροφορήθηκε εκ των υστέρων την ύπαρξη εκκρεμούς ποινικής δίωξης εναντίον του προσφεύγοντα που αφορούσε δημόσιες συμβάσεις. Η εγγύηση δυνάμει διάταξης νόμου παρακρατήθηκε. Άσκησε καταγγελία για παραβίαση του τεκμηρίου αθωότητας και του δικαιώματος του στην περιουσία.
Το ΕΔΔΑ διαπίστωσε ότι το εμπορικό δικαστήριο που δίκασε την ένσταση του για την ακύρωση της σύμβασης περιορίστηκε στις διατάξεις του νόμου που αφορούσε δημόσιες συμβάσεις και δεν χρησιμοποίησε κανένα συλλογισμό που να υπονοούσε την ενοχή του προσφεύγοντα. Κατά συνέπεια έκρινε ότι δεν παραβιάστηκε το τεκμήριο αθωότητάς του (άρθρο 6§2 της ΕΣΔΑ).
Όσον αφορά το δικαίωμα στην περιουσία, το Στρασβούργο επισήμανε ότι για οποιαδήποτε παρέμβαση στην περιουσία θα πρέπει να υπάρχει εύλογη σχέση αναλογικότητας μεταξύ των μέσων που χρησιμοποιούνται και του επιδιωκόμενου σκοπού.
Έκρινε ότι η ακύρωση της σύμβασης και η επακόλουθη παρακράτηση της εγγύησης ήταν δυσανάλογη γιατί το δημόσιο όφειλε να είχε συνεργαστεί με την εισαγγελία προκειμένου να διαπιστώσει τυχόν κωλύματα των υποψηφίων ενώ αντιθέτως ο προσφεύγων αποδεδειγμένα δεν γνώριζε την ποινική δίωξη σε βάρος του. Επιπροσθέτως το επίδικο μέτρο είχε μόνιμο χαρακτήρα, παρά το γεγονός της μη ύπαρξης αμετάκλητης καταδικαστικής απόφασης και επέφερε στον προσφεύγοντα υπερβολικό βάρος. Κατά συνέπεια υπήρξε παραβίαση του άρθρου 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου.
Δείτε το πλήρες κείμενο εδώ