ΑΠΟΦΑΣΗ
Machina κατά Μολδαβίας της 17.01.2023 (αρ. προσφ. 69086/14)
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Ανεπαρκής ιατρική περίθαλψη στη φυλακή για κρατούμενη με σοβαρές κινητικές αναπηρίες και λοίμωξη από HCV που φέρεται να συνέβη στη φυλακή (άρθρο 3 της ΕΣΔΑ).
Η προσφεύγουσα η οποία πάσχει από σπαστική παραπληγία παρέμεινε στη φυλακή σχεδόν 5,5 χρόνια (από 14 Φεβρουαρίου 2011 έως 7 Ιουλίου 2016) εκτίοντας στερητική της ελευθερίας ποινή. Στο διάστημα αυτό μεταφέρθηκε επανειλημμένα στο νοσοκομείο για περίθαλψη, οπού δεν υποβλήθηκε ποτέ σε έλεγχο για μεταδοτικές ασθένειες. Σε εξέταση αίματος διαγνώστηκε με χρόνια HCV. Στην προσφεύγουσα παρασχέθηκαν οδοντιατρικές υπηρεσίες τουλάχιστον έξι φορές, μεταξύ των οποίων στις 13 Μαΐου 2011, όταν ισχυρίστηκε πως προσβλήθηκε από HCV. Η προσφεύγουσα κατήγγειλε επανειλημμένα στις διάφορες αρχές, μεταξύ άλλων στις 11 Ιουλίου 2014, ότι οι υλικές συνθήκες κρατήσεως δεν ανταποκρίνονταν επαρκώς στη σωματική της αναπηρία και ότι δεν ετύγχανε κατάλληλης ιατρικής περίθαλψης για την κατάσταση της υγείας της.
Στις 2 Μαΐου 2019 η προσφεύγουσα άσκησε καταγγελία χρησιμοποιώντας το νέο αντισταθμιστικό ένδικο βοήθημα σχετικά με τις υλικές συνθήκες κράτησης επικαλούμενη το άρθρο 3 της ΕΣΔΑ. Κατήγγειλε ότι η μόλυνσή της από HCV οφειλόταν σε ιατρική αμέλεια στη φυλακή και στις ανεπαρκείς συνθήκες της κράτησής της. Ζήτησε αποζημίωση σύμφωνα με τη νομολογία του Δικαστηρίου χωρίς να προσδιορίσει ποσό. Η κυβέρνηση ενημέρωσε το Δικαστήριο ότι, σύμφωνα με τη σωφρονιστική υπηρεσία, η διοίκηση των φυλακών δεν είχε τηρήσει αρχεία σχετικά με τον αριθμό των κρατουμένων με HCV κατά τον χρόνο φυλάκισης της προσφεύγουσας και ότι, για την πρόληψη της εξάπλωσης μεταδοτικών ασθενειών, η διοίκηση των φυλακών ακολούθησε πρωτόκολλο στείρωσης για ιατρικά όργανα. Το Δικαστήριο δεν μπορούσε παρά να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι εθνικές αρχές δεν έκαναν καμία πραγματική προσπάθεια να ανακαλύψουν τι συνέβη και ότι η καθυστέρηση στη διενέργεια ελέγχου (ένα έτος μετά τη φυλάκιση) υπονόμευσε κάθε δυνατότητα αξιολόγησης εάν η προσφεύγουσα μολύνθηκε με HCV μετά τη φυλάκισή της. Το Δικαστήριο έπρεπε επίσης να εξετάσει αν το εναγόμενο κράτος εκπλήρωσε τη θετική του υποχρέωση να παράσχει στην προσφεύγουσα κατάλληλη μεταχείριση για την πάθησή της.
Το ΕΔΔΑ έκρινε ότι η κυβέρνηση απέτυχε να εκπληρώσει το βάρος της απόδειξης σχετικά με τη διαθεσιμότητα επαρκούς ιατρικής παρακολούθησης και θεραπείας της προσφεύγουσας ενώ ήταν στη φυλακή και διαπίστωσε παραβίαση του άρθρου 3 της ΕΣΔΑ, επιδικάζοντας 9.800 ευρώ για ηθική βλάβη και 2.500 για έξοδα.