Aπό τις διατάξεις των παραγράφων 1, 3 και 7 του άρθρου 115 του ν. 4636/2019 και των παραγράφων 1, 4 και 8 του άρθρου 57 του ν. 4689/2020 προκύπτει ότι, από τις εκκρεμείς την 27-5-2020 (ημερομηνία δημοσίευσης ν. 4689/2020) υποθέσεις ενώπιον των διοικητικών εφετείων, παραμένουν στην καθ’ ύλην αρμοδιότητά τους όσες είχαν, έως την ημερομηνία αυτή, προσδιορισθεί προς συζήτηση, όλες δε οι υπόλοιπες τέτοιες διαφορές, για τις οποίες έως τότε δεν είχε ορισθεί δικάσιμος, μεταφέρονται στην αρμοδιότητα των τριμελών διοικητικών πρωτοδικείων. Κατά τη γνώμη που επικράτησε στο Δικαστήριο, ο προσδιορισμός προς συζήτηση τέτοιων υποθέσεων, μέχρι την προαναφερόμενη ημερομηνία, παγιώνει την καθ’ ύλην αρμοδιότητα των διοικητικών εφετείων, όπως αυτή είχε πριν τη θέση σε ισχύ των διατάξεων των παραγράφων 1, 3 και 7 του άρθρου 115 του ν. 4636/2019 και των παραγράφων 1, 4 και 8 του άρθρου 57 του ν. 4689/2020, είναι δε άλλο το ζήτημα της κατά τόπον αρμοδιότητας, το οποίο ερευνά και αναλόγως ρυθμίζει το ούτω, αρμοδίως καθ’ ύλην, επιλαμβανόμενο Διοικητικό Εφετείο. Αν και κατά τη γνώμη του Προέδρου του Δικαστηρίου, οι ρυθμίσεις αυτές, για την εκδίκαση από τα διοικητικά εφετεία των ήδη προσδιορισμένων ενώπιόν τους πιο πάνω διαφορών, αποσκοπεί, προφανώς, στην ταχεία εκδίκασή τους από αυτά, με σκοπό την έκδοση αποφάσεως, που θα αποφαίνεται επί των λόγων της αιτήσεως ακυρώσεως. Σε περίπτωση κατά την οποία διοικητικό εφετείο κρίνει ότι μία τέτοια διαφορά ουδέποτε ανήκε στην κατά τόπον αρμοδιότητά του και, συνεπώς, συντρέχει περίπτωση παραπομπής στο κατά τόπον αρμόδιο δικαστήριο, ο προαναφερόμενος σκοπός παραμονής της διαφοράς στο διοικητικό εφετείο δεν εξυπηρετείται. Συνεπώς, αφού, σε κάθε περίπτωση, η παραπομπή είναι αναγκαία, αυτή πρέπει να γίνεται στο αρμόδιο, πλέον, καθ’ ύλην και κατά τόπον τριμελές διοικητικό πρωτοδικείο, κατά τα οριζόμενα στις παραγράφους 1 και 4 του άρθρου 57 του πιο πάνω ν. 4689/2020.