Η απόφαση αυτή εκδόθηκε κατόπιν προδικαστικού ερωτήματος που υποβλήθηκε από το ΣτΕ με απόφαση της 21ης Ιανουαρίου 2015. Αφορά υπόθεση κατά την οποία εγκεκριμένος αποθηκευτής κυρήχθηκε αλληλεγγύως υπόχρεος για την καταβολή πολλαπλών τελών λαθρεμπορίας και πρόσθετου τέλους, μαζί με τους δράστες της λαθρεμπορίας, παρότι ο ανωτέρω αποθηκευτής δεν είχε πλέον της κυριότητα των προϊόντων και δε συνδέονταν με αυτούς με κάποια συμβατική σχέση. Το ΔΠΡ έκανε δεκτή την προσφυγή λόγω έλλειψης συμβατικής σχέσης μεταξύ εγκεκριμένου αποθηκευτή και δραστών, το ΔΕΦ αντιθέτως έκανε δεκτή την έφεση του Δημοσίου δεχόμενο ότι εκ του νόμου ο εγκεκριμένος αποθηκευτής ήταν κύριος των εμπορευμάτων και εντολέας των δραστών, ενώ το ΣτΕ δέχθηκε ότι μόνη η ιδιότητα του εγκεκριμένου αποθηκευτή δε συνεπάγεται ότι εκ του νόμου αυτός παραμένει κύριος των προϊόντων ή ότι τα φυσικά πρόσωπα τα οποία εμπλέκονται στη διακίνηση των εμπορευμάτων αυτών με οποιαδήποτε ιδιότητα ενεργούν εκ του νόμου, ως εντολοδόχοι ή αντιπρόσωποί του, μέχρι την έξοδο των προϊόντων από το καθεστώς αναστολής. Επίσης, δεν αμφισβητήθηκε η αντικειμένη ευθύνη του εγκεκριμένου αποθηκευτή για την καταβολή του διαφυγόντος ειδικού φόρου κατανάλωσης.
Με τα δεδομένα αυτά, το ΔΕΕ ερωτήθηκε εάν η καθιέρωση της ανωτέρω αλληλεγγύου ευθύνης για την πληρωμή πολλαπλών τελών λαθρεμπορίας και πρόσθετου τέλους, ενόψει των αρχών της αποτελεσματικότητας, της ασφάλειας δικαίου και της αναλογικότητας, προσκρούει στις διατάξεις της οδηγίας 92/12.
Στο ερώτημα αυτό δόθηκε η απάντηση ότι είναι αντίθετη στις διατάξεις της οδηγίας εθνική ρύθμιση που καθιστά τον εγκεκριμένο αποθηκευτή αλληλεγγύως υπέυθυνο χωρίς να παρέχεται σε αυτόν η δυνατότητα απαλλαγής από την ευθύνη, εάν αποδείξει ότι δεν είχε καμία σχέση με τις ενέργειες των δραστών της παράβασης, ακόμα και στην περίπτωση που ούτε είχε την κυρότητα των εμπορευμάτων, ούτε συμβατική σχέση με τους δράστες της παράβασης που να τους καθιστά εντολοδόχους του (αρ. 108 Τελωνειακού Κώδικα).
Ειδικότερα, ως παράδειγμα τέτοιας ρύθμισης το ΔΕΕ έφερε την επίμαχη ρύθμιση που επιτρέπει να κυρύσσεται αλληλεγγύως υπεύθυνος για την καταβολή πληρωμών των ποσών των επιβληθέντων χρηματικών κυρώσεων ο κύριος των προϊόντων, όταν έχει συμβατική σχέση με τους δράστες της παράβασης η οποία τους καθιστά εντολοδόχους του
Η ερμηνευτική προσέγγιση του ΔΕΕ παρουσιάζει ομοιότητες αλλά δεν ταυτίζεται με την άποψη που υιοθετήθηκε από την πλειοψηφία, στην ανωτέρω απόφαση του ΣτΕ, σύμφωνα με την οποία επιτρέπειται η καθιέρωση αλληλεγγύου ευθύνης σε βάρος του εγκεκριμένου αποθηκευτή “εφόσον πάντως παρέχεται στον εγκεκριμένο αποθηκευτή η δυνατότητα να απαλλαγεί από αυτήν, αποδεικνύοντας ότι ενήργησε καλοπίστως και έλαβε κάθε εύλογο μέτρο εντός των ορίων των δυνατοτήτων του, επιδεικνύοντας την επιμέλεια συνετού επιχειρηματία”. Σχετικώς επισημάινεται από το ΔΕΕ ότι ακόμα υπό αυτή την ερμηνεία του άρθρου 108: “…πρέπει να γίνει δεκτό ότι η αυξημένη αυτή ευθύνη του εγκεκριμένου αποθηκευτή συνεπάγεται ότι ο επιχειρηματίας αυτός μπορεί να κηρυχθεί αλληλεγγύως υπεύθυνος για την πληρωμή των επιβληθεισών χρηματικών κυρώσεων, ακόμη και στην περίπτωση που η λαθρεμπορία διαπράττεται από πρόσωπα με τα οποία δεν επέλεξε να συνεργαστεί, και ότι δημιουργείται, de facto, σύστημα εις ολόκληρον αντικειμενικής ευθύνης, το οποίο πρέπει να θεωρηθεί μη σύμφωνο προς την αρχή της αναλογικότητας”
с81-2015