1)ΣτΕ 3565/2015 Δ τμήμα (Clawbackδιαγνωστικών κέντρων). Το μέτρο δεν συνίσταται σε επιβολή φόρου ή κοινωνικής εισφοράς ως πόρου του Ε.Ο.Π.Υ.Υ., αλλά σε περιορισμό χρηματικών απαιτήσεων κατά τουΟργανισμού. Συνταγματική η θέσπιση του επίμαχου μέτρου. Δικαιολογημένη η θέσπιση ρυθμίσεων για να επιτευχθεί η εφαρμογή του, την οποία διασφαλίζει και η πρόβλεψη του νομοθέτη περί διακοπής των συμβάσεων των επιχειρήσεων που δεν καταβάλλουν στον Ε.Ο.Π.Υ.Υ. τα επιστρεπτέα ποσά. Η ύπαρξη ή μη παραβάσεως του άρθρου 1 του ΠΠΠ της ΕΣΔΑ δεν δύναται να εξετασθεί αφηρημένως επ’ ευκαιρία του ελέγχου της νομιμότητος της προσβαλλομένης υπουργικής αποφάσεως και πριν από την έκδοση ατομικών πράξεων εφαρμογής των διατάξεων του ν. 4172/2013 και της εν λόγω υπουργικής αποφάσεως. Εάν, εκδοθούν από τον Ε.Ο.Π.Υ.Υ. τέτοιες πράξεις και προσβληθούν με αιτήσεις ακυρώσεως, υπαγόμενες, όπως και η κρινόμενη, στην αρμοδιότητα του Δ΄ Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας, το Δικαστήριο θα κρίνει, σε κάθε υπόθεση, αν υπήρξε περιορισμός χρηματικών απαιτήσεων του συγκεκριμένου αιτούντος υπέρμετρος, λόγω μη τηρήσεως της αρχής της δίκαιης ισορροπίας μεταξύ του γενικού συμφέροντος που αφορά το κοινωνικό σύνολο και των αξιώσεων για την προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων του ατόμου. (Βλ.σχ. και 2439-2445/2015 Δ τμήματος ΣτΕ για clawbackσε φαρμακευτικές) .
2)ΣτΕ 3447/2015 Δ τμήμα (Rebateφαρμακευτικών). Τα επίμαχα μέτρα (rebate) συνίστανται σε περιορισμό χρηματικών απαιτήσεων που απορρέουν από εξωνοσοκομειακές πωλήσεις φαρμάκων προς χρήση των ασφαλισμένων των φορέων κοινωνικής ασφαλίσεως (Φ.Κ.Α.) με κάλυψη της δαπάνης από τους Φ.Κ.Α. και όχι σε επιβολή φόρου ή κοινωνικής εισφοράς ως πόρου των Φ.Κ.Α. Οι σχετικές κανονιστικές αποφάσεις και ατομικές διοικητικές πράξεις υπόκεινται στον ακυρωτικό έλεγχο του Συμβουλίου της Επικρατείας. Δεν παραβιάζονται τα άρθρα 4 παρ.1,5 παρ.1 και 25 παρ.1 του Συντάγματος. Οι σχετικές ρυθμίσεις δεν αντίκεινται στις διατάξεις των άρθρων 1 παρ. 1, 2 παρ. 2, 3 παρ. 2, 4 παρ. 1 και 6 παρ. 2 της Οδηγίας 89/105/ΕΟΚ του Συμβουλίου της 21ης Δεκεμβρίου 1988 . Αβάσιμος ο λόγος ακυρώσεως περί παράβασης των κανόνων περί ανταγωνισμού.